- Pamiętam, że bardzo długo męczyłem się tej nocy, zasnąłem dopiero po wielu godzinach przewracania się z boku na bok. Gwałtownie wybudził mnie dźwięk tłuczonego szkła. Chciałem sprawdzić, co się stało, ale nie mogłem się poruszyć, chociaż ze wszystkich sił próbowałem. Byłem przerażony i miałem problemy, by złapać powietrze - opowiada 38-letni Grzegorz, szef kuchni w Bristolu (Anglia). - W pewnym momencie poczułem, że opuszczam swoje ciało, zacząłem unosić się w powietrzu. W dole widziałem siebie leżącego na łóżku, a wokół cztery postacie bez twarzy.

Klaudia ma 27 lat, jest barmanką, urodziła się w Łodzi. Gdy zaczęła widzieć zaginionych ludzi, których znała z filmów i seriali, była przerażona. Ataki przytrafiały się jej coraz częściej, nawet kilka razy w miesiącu, i były intensywniejsze.

Anna, 32-letnia redaktorka z Warszawy, widziała zdumiewająco jasne źródło światła, które wydobywało się z narożnika pokoju, i przezroczystego psa, który biegał po jej łóżku. - Byłam tak przerażona, że gdy w końcu mogłam mówić, zaczęłam się modlić. Za drugim razem czułam ogromny ucisk na klatce piersiowej, jakby leżał na mnie potężny głaz, a za trzecim razem widziałam skrzyżowane dłonie nad głową - wspomina. Wszystko zaczęło się kilka miesięcy po śmierci taty, z którym była bardzo związana.

Żadna z tych osób nie jest ani opętana, ani nawiedzana przez duchy. Żadna nie była też pod wpływem jakichkolwiek substancji zmieniających świadomość. Wszystkie za to doświadczyły paraliżu sennego.

Czym jest? Skąd się bierze? I jak sobie z nim radzić?