Wybitni artyści, dziennikarze, sportowcy, lokalni działacze. Bohaterowie, którzy zginęli w trakcie rosyjskiej inwazji

Był czwartek 24 lutego. Około godziny 4. polskiego czasu rozpoczęła się inwazja wojsk rosyjskich na Ukrainę, prowadzona z powietrza, morza i lądu - w tym z terytorium Białorusi. Jak informują różne agencje Organizacji Narodów Zjednoczonych, w ciągu roku zginęło 7199 ukraińskich cywilów, a kolejnych 11 756 zostało rannych. Kraj ten opuściło zaś około osiem milionów osób. Tylko do końca stycznia bieżącego roku 5 352 000 Ukrainek i Ukraińców zmuszonych zostało do migracji wewnątrz kraju. To jednak statystyki. Za nimi zaś kryją się osobiste tragedie, niewyobrażalne przeżycia, powodowane wojenną rzeczywistością, wywołaną rosyjską agresją. Jej ofiarami są nie tylko ci, którzy walczą na froncie. Rosjanie nie znają granic swojej brutalności. Bombardują obiekty mieszkalne, w których giną niewinni i bezbronni. Torturują, mordują, a ciała pozostawiają w płytkich dołach, czy studniach.

W rocznicę rozpoczęcia pełnowymiarowej wojny w Ukrainie, przypominamy sylwetki wybranych postaci, które zapisały się na kartach historii.

Witalij Skakun urodził się w Brzeżanach w obwodzie tarnopolskim. Był saperem 35. Brygady Morskiej im. Michaiła Ostogradskiego. Absolwent Politechniki Lwowskiej. Przez pół roku pracował jako robotnik budowlany w Lesznie (Wielkopolska) w 2018 roku. 

Gdy rozpoczęła się rosyjska inwazja 24 lutego ubiegłego roku, Skakun przebywał w obwodzie chersońskim. Stał się jednym z pierwszych bohaterów tej wojny. To on podłożył ładunki wybuchowe i poświęcając własne życie wysadził most w pobliżu Geniczeska. Portal nv.ua podkreślał, że żołnierz zgłosił się na ochotnika do wykonania zadania, zaminował most, ale nie miał już czasu na odwrót. "Nasz brat zginął. Jego bohaterski czyn znacząco spowolnił postęp wroga, pozwalając jednostce na ponowne rozmieszczenie i zorganizowanie obrony" - przekazała 35. Brygada Morska im. kontradmirała Michaiła Ostrogradskiego.

27 lutego, Sztab Generalny Sił Zbrojnych Ukrainy poinformował w mediach społecznościowych, że prezydent podpisał dekret, na mocy którego Witalijowi Skakunowi przyznano pośmiertnie tytuł Bohatera Ukrainy. Najwyższe krajowe odznaczenie otrzymał "za wybitną odwagę osobistą i bohaterstwo okazywane w obronie suwerenności państwowej i integralności terytorialnej Ukrainy, lojalność wobec przysięgi wojskowej". - Postanowiłem pośmiertnie przyznać tytuł Bohatera Ukrainy Witalijowi Wołodymyrowiczowi Skakunowi, saperowi 35. Samodzielnej Brygady Morskiej. Kosztem własnego życia wysadził most - powiedział Wołodymyr Zełenski, cytowany w komunikacie Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Ukrainy.

Pośmiertnie ukraiński bohater został honorowym obywatelem Leszna.

Aleksander Kulik był cenionym trenerem kolarstwa. Urodził się w 24 maja 1957 roku w mieście Seredyna-Buda w obwodzie sumskim. W 1979 roku ukończył Kijowski Państwowy Instytut Wychowania Fizycznego (obecnie Narodowy Uniwersytet Wychowania Fizycznego i Sportu Ukrainy). Był również sędzią I kategorii, a nawet został uhonorowany najwyższym odznaczeniem sportowym w Ukrainie - Zasłużony Trener Ukrainy.

Niemal całą swoją karierę zawodową spędził w Sumach, gdzie trenował między innymi mistrza olimpijskiego w kolarstwie torowym Aleksandra Kiriczenko (złoty medal w Seulu w 1988 roku) i dwukrotnego medalistę mistrzostw świata w kolarstwie torowym. Był również trenerem Aleksandra Fedenki - kolarza torowego i szosowego, srebrnego medalisty olimpijskiego (drużynowy wyścig na dochodzenie; Sydney 2000) oraz dwukrotnego mistrza świata. Kulik był ojcem mistrza Ukrainy w kolarstwie szosowym Andrija Kulika (2019 r.), który w 2021 roku zdobył brązowy medal ukraińskich mistrzostw. 

Tuż po rozpoczęciu rosyjskiej inwazji, Aleksander Kulik dołączył do ukraińskich Sił Obrony Terytorialnej. Andrij Griwko, prezes Ukraińskiej Federacji Kolarskiej, w rozmowie z portalem Cycling Weekly, poinformował, że Kulik "zaangażowany był w wojskową operację, której celem była pomoc w ewakuacji ludzi z niebezpiecznych terenów". - Jego syn, Andrij, był w tym czasie na treningu. Federacja dowiedziała się o śmierci Kulika, przed jego synem. To bardzo trudne - wyjaśnił. Aleksander Kulik zginął 1 marca 2022 roku w ataku wojsk rosyjskich niedaleko miejscowości Nyzy w obwodzie sumskim. 

Kateryna Stupnicka (Stupnytska) urodziła się we wsi Żeleźnica w obwodzie rówieńskim. Ukończyła szkołę medyczną i pracowała w wiejskim punkcie pomocy medycznej we wsi Danicziw. Jako 20-latka zaciągnęła się do armii. Służyła jako instruktorka sanitarna w 3. Batalionie Zmechanizowanym we Włodzimierzu. Wielokrotnie była na pierwszej linii frontu Operacji Sił Połączonych. We wrześniu 2021 roku przedłużyła kontrakt wojskowy o kolejny rok. 

Po rozpoczęciu rosyjskiej inwazji, brała udział w walkach o wyzwolenie wsi Makarów, strategicznie ważnego punktu, którego zdobycie, pozwoliłoby Rosjanom na otoczenie Kijowa od zachodu. W czasie ciężkich walk, trafiony został czołg dowódcy pierwszej kompanii. Stupnickiej udało się ewakuować wszystkich członków załogi, w tym dowódcę - do budynku, który pełnił funkcję sztabu medycznego. Wieczorem Rosjanie przeprowadzili ostrzał rakietowy, w trakcie którego zginęła Stupnicka. 

Została pośmiertnie uhonorowana najwyższym ukraińskim tytułem Bohaterki Ukrainy oraz otrzymała Order Złotej Gwiazdy. Miała 26 lat. 

Artem Dacyszyn był jednym z najbardziej cenionych solistów baletowych współczesnej Ukrainy. Urodzony w Chersoniu, ukończył szkołę choreograficzną przy Narodowym Balecie Kijowskim. Jeszcze w trakcie edukacji, w 1996 roku zdobył trzecią nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Baletowym im. Serge’a Lifara. Dwa lata później zdobył drugą nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Tanecznym Rudolfa Nuriejewa - jednym z najważniejszych tego typu wydarzeń na świecie. 

W 1997 roku został solistą Opery Kijowskiej (Opery Narodowej Ukrainy im. Tarasa Szewczenki). Szybko zaczął otrzymywać główne role w klasycznych tytułach baletowych, takich jak: „Jezioro Łabędzie”, „Dziadek do orzechów”, „Giselle”, „Romeo i Julia”, „Śpiąca królewna”. Występował również gościnnie na zagranicznych scenach w wielu zakątkach świata. Krytykę i publiczność zachwycał interpretacjami, w których dominowały romantyczna subtelność oraz emocjonalna głębia. 

Artem Dacyszyn został ranny 26 lutego, podczas rosyjskiego ostrzału Kijowa. W wyniku odniesionych ran, zmarł w kijowskim szpitalu 17 marca ubiegłego roku. Dyrektor artystyczny Opery Kijowskiej Anatolij Sołowjanenko, wspomniał Dacyszyna jako "wybitnego artystę" i "wspaniałego człowieka". 

Oksana Szweć była słynną i cenioną aktorką, od 1980 roku związana z kijowskim Teatrem Młodym. Występowała także na scenach Teatru Muzyki i Dramatu w Tarnopolu oraz  Kijowskiego Teatru Satyry. W 1996 roku otrzymała jedno z najwyższych odznaczeń ukraińskich "Zasłużona artystka Ukrainy". Doceniono wówczas jej wieloletnie zaangażowanie oraz wybitne osiągnięcia w sztuce teatralnej i aktorskiej. 

Poza teatrem, Szweć dała się poznać również jako utalentowana aktorka telewizyjna i filmowa. Na małym i dużym ekranie pojawiała się głównie w niewielkich, drugoplanowych rolach. 

Szweć zginęła 17 marca 2022 w swoim mieszkaniu, podczas ataku rakietowego, którego celem stały się budynki mieszkalne. 

Jewhen Obediński urodził się w Mariupolu w 1983 roku. Z miastem związany był całe życie. Jako pomocnik grał w barwach klubu Illicziweć Mariupol, z którym 13-krotnie zdobywał mistrzostwo kraju w piłce wodnej. Był także wielokrotnym kapitanem ukraińskiej reprezentacji narodowej w piłce wodnej. Po zakończonej karierze, trenował dziecięcą drużynę w Kerczu. 

Trenował pod okiem ojca, Aleksandra, wybitnego ukraińskiego piłkarza wodnego, odzaczonego następnie "Zasłużony trener Ukrainy". Aleksander Obediński był trenerem reprezentacji Ukrainy w piłce wodnej w latach 2000-05. 

Jewhen Obediński zginął w trakcie ataku rosyjskiego na Mariupol 17 marca 2022 roku. Z informacji przekazanych przez ojca wynika, że Jewhen zginął od uderzenia odłamku pocisku, który trafił w jego budynek. Córka ukraińskiego mistrza - 12-letnia Kira - również wówczas raniona, została porwana przez Rosjan i przewieziona do Doniecka. 26 kwietnia trafiła pod opiekę dziadków do Kijowa. Nadal nie wyjaśniono, co działo się z dziewczynką w tym czasie.

Borys Romanczenko urodził się w obwodzie sumskim w styczniu 1926 roku. Jako 16-latek, w 1942 roku został deportowany jako przymusowy robotnik w dortmundzkiej kopalni węgla. Po próbie ucieczki uwięziony został w obozie koncentracyjnym Buchenwald, a następnie przetransportowany do obozu koncentracyjnego Mittelbau-Dora. Uwolniony został razem z innymi osadzonymi w obozie koncentracyjnym Bergen-Belsen. Po zakończeniu II wojny światowej osiadł w Charkowie. 

W kolejnych latach Borys Romanczenko aktywnie angażował się w działania, których celem było zachowanie pamięci o zbrodniach hitlerowskich. Dzielił się swoimi doświadczeniami, był wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Byłych Więźniów Buchenwald-Dora. 

Rejon Charkowa, w którym mieszkał Romanczenko, 18 marca 2022 roku został ostrzelany przez rosyjską artylerię. Jeden z pocisków trafił w jego mieszkanie, wywołując pożar. Borys Romanczenko zginął na miejscu w wieku 96 lat. 

ZOBACZ TEŻ: Przeżył obozy koncentracyjne, zginął podczas bombardowania Charkowa. Borys Romanczenko miał 96 lat

Olga Suchenko urodziła się w Kijowie, gdzie dorastała i studiowała. Później zamieszkała w niewielkiej wsi Motyżyn, położonej na zachód od Kijowa. Pracowała tu jako piekarka, sprzedawczyni, a także w miejscowym przedszkolu. Po latach pełnienia funkcji sołtyski, w 2017 roku objęła urząd starostki wsi. 

27 lutego 2022 roku, gdy do Motyżyna wkroczyły wojska rosyjskie, apelowała do mieszkańców o zachowanie spokoju. Natomiast do wsi od początku inwazji zaczęły docierać tysiące osób, które opuszczały Kijów w poszukiwaniu bezpiecznego schronienia. Na początku marca Suchenko organizowała cywilne konwoje ewakuacyjne. Jednocześnie organizowała dostawy pożywienia oraz środków medycznych, które dystrybuowała wśród miejscowej ludności. Jej mąż Ihor, podobnie jak wielu innych mieszkańców, przekazywali armii ukraińskiej informacje o ruchach i miejscach stacjonowania Rosjan. 

Ukraińskie władze i lokalni mieszkańcy przekazali między innymi BBC News, że Suchenko wraz z rodziną - mężem Ihorem i synem Aleksandrem, zawodowym piłkarzem drugoligowej drużyny - zostali porwani przez Rosjan 23 marca. Następnie byli torturowani i zamordowani przy użyciu broni palnej. Ich ciała zostały porzucone w płytkim grobie. Obok ciał rodziny Suchenków, znajdowały się zwłoki niezidentyfikowanej osoby. BBC News poinformowało, że Suchenkowie zostali zabici, ponieważ podejrzewano ich o współpracę z armią ukraińską. Ciała rodziny z Motyżyna zostały znalezione po tym, jak żołnierze rosyjscy wycofali się z tego regionu. Informacja o śmierci Olgi Suchenko dotarła do rządu ukraińskiego 2 kwietnia. 

ZOBACZ TEŻ: Siostra zamordowanej sołtys Motyżyna: Rosjanie brutalnie torturowali ją i rodzinę. Wbijali jej pod paznokcie śruby

Mantas Kvedaravicius był litewskim naukowcem, antropologiem społecznym i filmowcem, znanym przede wszystkim, dzięki swoim dokumentom. Zrobił doktorat w zakresie antropologii społecznej na Uniwersytecie Cambridge, pracował na Uniwersytecie Wileńskim, a jego rozprawa doktorska dotyczyła wojny w Czeczenii. W 2011 roku w Czeczenii nakręcił swój pierwszy dokument "Barzakh". Kolejny film nakręcił w 2016 roku. "Mariupolis" był zapisem życia Mariupola w czasie wojny w Donbasie (2014-15).

Po rozpoczęciu inwazji rosyjskiej, Kvedaravicius w towarzystwie swojej narzeczonej - Hanny Bilobrowej, rozpoczął pracę nad kontynuacją swojego filmu z 2016 roku. "Mariupolis 2" ukończony został po jego śmierci. Filmowiec zginął 30 marca 2022 w Mariupolu.

Okoliczności jego śmierci nie są jasne. Ówczesna ukraińska rzeczniczka praw człowieka Ludmyła Denisowa przekazała, że Litwin został uwięziony przez raszystów, którzy następnie go zastrzelili. "Następnie okupanci porzucili ciało filmowca na ulicy". Hanna Bilobrowa przekazała później, że dwa dni po śmierci narzeczonego, rosyjscy żołnierze wskazali miejsce, w którym znajdowało się jego ciało. Jak relacjonowała miał rany postrzałowe brzucha, ale na ciele ani na ulicy nie było śladów krwi. Na jego ubraniach nie było również śladów postrzału. Bilobrowa sprowadziła ciało Kvedaraviciusa do ojczyzny. 

Kvedaravicius był wielokrotnie nagradzany za swoje filmy. "Mariupolis 2" w grudniu 2022 roku otrzymał Europejską Nagrodę Filmową w kategorii Europejski Film Dokumentalny. 

Iwan Bidniak był absolwentem strzelectwa sportowego Lwowskiego Państwowego Uniwersytetu Kultury Fizycznej. Pochodził z obwodu dniepropietrowskiego, gdzie po studiach powrócił. 

W 2010 roku zdobył srebrny medal podczas mistrzostw Europy, w kategorii drużynowej. W swoim dorobku miał również indywidualny srebrny medal mistrzostw Europy i cztery medale brązowe. 

W lutym 2022 roku przebywał za granicą Ukrainy. Tuż po rozpoczęciu inwazji rosyjskiej, wrócił do kraju. Na front ruszył jako ochotnik. Walczył w obwodzie chersońskim, gdzie 20 kwietnia zginął od kuli wroga, w trakcie jednej z misji bojowych. 

ZOBACZ TEŻ: Rosjanie zabili ukraińskiego wicemistrza Europy

Wiera Hyrycz była dziennikarką, i producentką radiową, związaną z Radiem Wolna Europa/Radiem Swoboda od lutego 2018 roku. Wcześniej, w 2000 roku była rzeczniczką prasową ambasady Izraela w Kijowie. 

Mariana Drach, redaktorka naczelna ukraińskiej rozgłośni Radia Swoboda, na antenie francuskiej telewizji BFM TV, wspominała Hiricz. Wyjaśniła, że dziennikarka bardzo często zajmowała się tematami związanymi z ekologią. W ostatnim czasie pracowała nad filmem dokumentalnym o ekologicznym wpływie rosyjskiej floty na Morzu Czarnym. 

Hyrycz zginęła 28 kwietnia w wyniku rosyjskiego ostrzału rakietowego na budynki mieszkalne w Kijowie. Do ataku, w którym rannych zostało jeszcze dziesięć osób, doszło zaledwie godzinę po wspólnej konferencji prasowej prezydenta Wołodymyra Zełenskiego i sekretarza generalnego ONZ Antonio Guterresa, który przybył do ukraińskiej stolicy. Hyrycz miała 30-letniego syna. 

Ljubow Panczenko urodziła się w 1938 roku w Buczy. Stała się jedną z najważniejszych artystek wizualnych i projektantek mody swojego pokolenia. Na przełomie lat 50. i 60. pracowała w zakładzie krawieckim. W tym czasie zainteresowała się linorytem. Ukończyła wieczorowe studia na Ukraińskiej Akademii Drukarstwa we Lwowie. 

Była członkinią Szistdesiatnyky - grupy ukraińskiej inteligencji twórczej, która działała na rzecz odrodzenia języka i kultury ukraińskiej w czasach odwilży epoki Chruszczowa. Z początkiem lat 70. jej kariera nabrała tempa, głównie za sprawą jej projektów ubrań, oryginalnych wzorów haftów. Finansowo utrzymywała się dzięki projektowaniu ubrań, ponieważ żadna z radzieckich instytucji wystawienniczych nie chciała pokazywać jej akwareli, obrazów olejnych czy innych prac artystycznych. Przyczyną było konsekwentne wykorzystywanie ukraińskich motywów folklorystycznych. 

Panczenko była zagorzałą obrończynią języka ukraińskiego i ukraińskiej kultury ludowej. Tworzyła kostiumy narodowe dla zespołów chóralnych, malowała tradycyjne, ukraińskie pisanki. Dzięki jej zabiegom, w Kijowie na nowo odżyła tradycja kolędowania oraz "wertep" - ukraiński teatr kukiełkowy, nawiązujący do narodowej historii i wierzeń Ukrainy. Twórczość Panczenko doceniona w pełni została w czasach niepodległej Ukrainy, kiedy to zaczęto organizować wystawy jej prac. Krytycy, teoretycy i historycy sztuki, określali jej dzieła jako jasny przejaw geniuszu. 

Ljubow Panczenko zmarła 30 kwietnia 2022 roku w Buczy. Lokalne ukraińskie władze poinformowały, że legendarna artystka przeżyła ataki rakietowe na miasto, jednak uwięziona w zniszczonym domu, zmarła z głodu. Miała 84 lata.  

ZOBACZ TEŻ: Ljubow Panczenko nie żyje. Wybitna malarka zmarła z głodu i wycieńczenia w Buczy

Thalita do Valle urodziła się w brazyliskim mieście Ribeirão Preto w 1982 bądź w 1983 roku. Jako dziecko próbowała swoich sił w aktorstwie, później została modelką. Ukończyła kurs ratowniczy, uczęszczała do szkoły prawniczej. Angażowała się w działalność organizacji pozarządowych. Jako wolontariuszka pomagała znajdującym się w trudnej sytuacji kobietom na Sri Lance i w Afryce. Przebywała też w irackim Kurdystanie. Tu przeszła szkolenie snajperskie i brała udział w walkach przeciwko tak zwanemu Państwu Islamskiemu.  

Do Ukrainy przyjechała na początku czerwca 2022 roku, aby dołączyć do Międzynarodowego Legionu Obrony Terytorialnej Ukrainy. W Kijowie udało jej się przetrwać bombardowania. Razem z Douglasem Burigo, byłym zawodowym żołnierzem armii brazylijskiej, trafili do Charkowa. W trakcie ciężkich bombardowań kobieta uwięziona została w jednym z bunkrów. Jak później przekazała mediom jej rodzina, zmarła 30 czerwca w wyniku uduszenia dymem. Burigo zginął, gdy próbował ją uratować. 

Oleksji Wadaturski był jednym z najbogatszych Ukraińców. Majątek, wyceniany w 2021 roku na 430 milionów dolarów, zdobył dzięki firmie Nibulon, jaką założył w 1991 roku w Mikołajowie. Nibulon jest największym ukraińskim przedsiębiorstwem logistycznym, specjalizującym się w transporcie zbóż. 

Wadaturski był znany ze swoich proeuropejskich poglądów, był też zawziętym przeciwnikiem korupcji. W 2014 roku, po zajęciu Krymu i wsparciu separatystów w Donbasie przez Rosję, Wadaturski przekazał służbom ukraińskim dwa tysiące pojazdów wojskowych. W 2018 roku trafił na rosyjską czarną listę Ukraińców. 

Po podpisaniu porozumienia o bezpiecznym transporcie zbóż na Morzu Czarnym, Wadaturski wraz ze swoimi współpracownikami, skupili się na stworzeniu rozwiązań, dzięki którym można było przywrócić normalny eksport ukraińskich zbóż. 

Przedsiębiorca zginął wraz z żoną we wczesnych godzinach 31 lipca 2022 roku w swoim domu w Mikołajowie. Ukraińskie władze poinformowały, że na dom Wadaturskiego spadło siedem bądź osiem pocisków rakietowych. Doradca prezydenta Zełenskiego, Mychajło Podolak na Telegramie napisał: "To nie jest przypadek, ale morderstwo z premedytacją. Fakt, że pocisk uderzył w sypialnię, nie pozostawia wątpliwości: Wadaturski był celem". Wadaturski zginął zaledwie dzień przed pierwszym przygotowanym transportem zboża z Ukrainy.  

Jurij Kerpatenko - ceniony muzyk, dyrygent i akordeonista ukraiński - urodził się w Chersoniu, z którym związany był całe życie. Od 2000 roku prowadził orkiestrę kameralną Hilea w Chersoniu. Cztery lata później został głównym dyrygentem orkiestry Teatru Muzycznego im. Mykoły Kulisza. 

We wrześniu ubiegłego roku bliscy Kerpatenki spoza Chersonia stracili z nim kontakt. 15 października, gdy okazało się, że dyrygent został zastrzelony w swoim domu przez Rosjan, ministerstwo kultury Ukrainy opublikowało komunikat. Podano w nim, że Kerpatenko został zabity, ponieważ kategorycznie odmówił udziału w koncercie, który Rosjanie chcieli zorganizować w okupowanym Chersoniu 1 października. Okupanci zakładali, że Kerpatenko pojawi się razem ze swoją orkiestrą kameralną, a samo wydarzenie miało być dowodem na "pokojową rzeczywistość w Chersoniu". 

ZOBACZ TEŻ: Media: rosyjskie wojska zamordowały dyrygenta w okupowanym Chersoniu

Brent Renaud był amerykańskim dziennikarzem, fotoreporterem, twórcą filmów dokumentalnych. Razem z bratem Craigiem tworzyli nagradzane dokumenty i programy telewizyjne na zamówienie między innymi Discovery, HBO oraz Vice. 

W latach 2004-05 bracia Renaud stworzyli serial dokumentalny "Off the War", który opowiadał o członkach amerykańskiej Gwardii Narodowej w stanie Arkansas, którzy jako żołnierze wysłani zostali na wojnę w Iraku. Filmowcy przyglądali się również ich rodzinom. "Off The War" nominowany został do nagrody DGA (Amerykańskiej Gildii Reżyserów) oraz nagrodzony między innymi podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w San Francisco. 

Bracia Renaud w swoich produkcjach zajmowali się również wojną w Afganistanie, trzęsieniem ziemi w Haiti w 2010 roku, kryzysami politycznymi w Egipcie i Libii, wojnami narkotykowymi w Meksyku oraz kryzysem uchodźczym w Ameryce Środkowej. Ich serial "Last Chance High" nagrodzony został Peabody Award - radiowym, telewizyjnym i internetowym odpowiednikiem Nagrody Pulitzera.

Renaud przyjechał do Ukrainy, gdzie miał realizować projekt dokumentalny dla amerykańskiego magazynu "Time". Ukraińskie władze poinformowały, że Brent Renaud został śmiertelnie postrzelony przez Rosjan 13 marca 2022 roku w Irpieniu. Dwoje innych dziennikarzy zagranicznych, towarzyszących Renaudowi, zostało rannych i trafiło do szpitala. Jednym z nich był kolumbijsko-amerykański fotoreporter Juan Arredondo, który później poinformował, że do ataku doszło, gdy dokumentowali ewakuację cywili przez jeden z irpieńskich mostów. Arredondo przekazał, że Renaud został postrzelony w szyję. 

ZOBACZ TEŻ: Ranny korespondent o śmierci amerykańskiego dziennikarza: mój przyjaciel Brent Renaud został trafiony i został w tyle

Wiktor Onysko był cenionym ukraińskim montażystą filmowym i telewizyjnym. Karierę rozpoczął w 2013 roku montażem serialu "Ćmy". Następnie pracował przy głośnych tytułach "Bitwa o Sewastopol", "Pamięć krwi" czy "Karpaty: miłość i zdrada". 

Uczestniczył w walkach w obwodach chersońskim, donieckim i ługańskim. Zginął podczas wykonywania ciężkiej misji bojowej. Wdowa po montażyście i żołnierzu Olga Birzul 1 stycznia napisała: "Miałeś montować film, a zamiast tego 'zmontowałeś' wojskową rzeczywistość jako oficer kompanii. Dwa do zera: w regionie chersońskim i Donbasie. (...) Byłeś bardzo zmęczony, ale opiekowałeś się swoimi braćmi. Martwiłeś się każdą stratą. Powiedziałeś, że na wojnie nie ma większej tortury niż informowanie rodzin zmarłych. Teraz sama to poczułam. Serce mi pękało, gdy jeden z twoich żołnierzy szlochał do telefonu i przysięgał, że nigdy nie znał lepszego człowieka i dowódcy".