30 września, New Delhi, Jawaharlal Nehru Stadium.

Na starcie stumetrówki staje osiem zawodniczek. Nerwy, wszystko odbędzie się bardzo szybko, miejsca na błędy nie ma, czasu, by je naprawić, na tym dystansie zabraknie. Magda broni tytułu, po który rok wcześniej sięgnęła w Kobe. W roku 2023 w Paryżu było srebro, ale tam startowała tuż po opuszczeniu szpitala, sukces i tak zatem gigantyczny.

Tym razem na metę - jak w Kobe - wpada pierwsza, 16,82 s to rekord świata, wicemistrzyni, Hiszpanka Judith Tortosa Vila, traci do niej 1,34 s, czyli bardzo dużo. Brąz dla drugiej z Polek, Zofii Kałuckiej - 19,16 s. Magda wysłucha w New Delhi ponownie Mazurka Dąbrowskiego, dwa dni wcześniej była najmocniejsza w debiutującej w imprezie konkurencji 400 m, tam osiągając znakomite 1.13,98 min.

Wchodzi na najwyższy stopień podium. Grają hymn, biało-czerwona flaga wciągana jest na maszt. - Wzruszenie było ogromne, dlatego miałam okulary przeciwsłoneczne, żeby nie było widać, jak płaczę - opowiada. - Nie, nie wstydziłam się łez, ale trochę się za tymi okularami ukryłam, w sumie to nie wiem dlaczego. Na zdjęciach widać, że policzki i broda mokre są od łez. Wspaniała chwila.

Wygrała, choć problemy jej nie ominęły. - W New Delhi panował wirus - wyjaśnia Magda. - Mnie dopadł akurat tego dnia, kiedy był finał na sto metrów, kłopoty żołądkowe. Kuzynka napisała mi później, że zasuwałam tak szybko pewnie dlatego, żeby zdążyć do toalety.

Jeden procent szans na przeżycie

Zawsze była bardzo aktywna. Tych aktywności było aż za dużo: jazda konna, taniec, windsurfing, joga, malowanie, własna firma. Wszystko czas przeszły, niestety. Teraźniejszość - neuropsycholog, refleksolog, optometrysta, neurologopeda, osteopata. Codzienna bitwa o to, by własne ciało przestało być więzieniem. Kiedy doszło do nieszczęścia, nie miała trzydziestu lat.