Modelka, aktorka, piosenkarka, seksbomba. Emanuelle Seigner kończy 50 lat

Emmanuelle Seigner, którą świat dostrzegł w 1988 roku w filmie Romana Polańskiego "Frantic", karierę rozpoczynała jako modelka w 1980 roku. Miała wtedy 14 lat. Patrząc na sesje sprzed 30 lat można odnieść wrażenie, że nigdy nie straciła swojego dziewczęcego wdzięku i magnetycznego spojrzenia.

Na wybieg wraca bardzo rzadko. Ostatni pokaz, w którym potwierdziła swój nieprzemijający seksapil, miał miejsce podczas nowojorskiego tygodnia mody w 2011 roku. Był to pamiętny pokaz jesienno-zimowej kolekcji Toma Forda, do którego udziału projektant poza Seigner zaprosił również Julianne Moore czy Lou Doillon (wśród modelek pojawiły się Anja Rubik i Monika "Jac" Jagaciak). Dla niej - prywatnie - był to również ważny moment. Był to pierwszy raz, kiedy pokazała się publicznie po tym, jak po rocznym areszcie domowym w Szwajcarii Polański został wypuszczony na wolność.

Seigner wywodzi się z rodziny, w której tradycje artystyczne są pielęgnowane od pokoleń. Jest córką fotografa i dziennikarki, starszą siostrą aktorki Mathilde Seigner oraz piosenkarki Marie-Amélie Seigner. Jej dziadek - Louis - był cenionym aktorem Comédie-Française, A aktorka Françoise Seigner była jej ciotką.

Zadebiutowała w 1984 roku niewielką rolą w "Roku meduzy" Christophera Franka, potem był epizod u Jean-Luca Godarda w "Detektywie" oraz rola Zanon w "Cours privé" Pierre'a Granier-Deferre'a w 1986 r. W 1988 roku dostała główną rolę żeńską u Romana Polańskiego we "Franticu". Jako Michelle partnerowała Harrisonowi Fordowi. Sama Seigner uważa rolę Michelle za swoją życiową rolę. To był początek pięknej miłości i filmowej przygody. 30 sierpnia 1989 roku Seigner poślubiła reżysera. Małżeństwo zostało rodzicami dwójki dzieci: córki Morgan (1993 r.) oraz syna Elvisa (1998 r.). W filmach męża zagrała później trzykrotnie: w "Gorzkich godach" (1992 r.), "Dziewiątych wrotach" (1999 r.) oraz "Wenus w futrze" (2013 r.).

Po "Franticu" miała szansę zrobić karierę w Stanach Zjednoczonych. Wiedziała jednak, że nie może zostawić we Francji męża, a jego wyjazd do USA był niemożliwy ze względu na to, że jest ścigany przez amerykański wymiar sprawiedliwości.

Niejednokrotnie musiała udowadniać, że nie jest tylko żoną sławnego i szanowanego reżysera. W wywiadach podkreślała i nadal podkreśla, że "panią Polańską" jest prywatnie - w domu, gdy jest z mężem i dziećmi. Na planie, w studiu czy w trakcie pokazu jest Seigner.

Jednak udało się jej utrzymać niezależność zawodową. Trzykrotnie była nominowana do Cezara (francuskiego odpowiednika Oscarów). Po raz pierwszy za rolę Nathalie w filmie "Plac Vendome" Nicoli Garcii. Warto przypomnieć, że film pokazywany był w 1998 roku podczas głównego konkursu Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji.

Po raz drugi szansę na francuskiego Oscara miała dzięki drugoplanowej roli w "Niczego nie żałuję - Edith Piaf".

Trzecią nominację do Cezara - a zarazem pierwszą za główną rolę kobiecą - otrzymała za rolę Vandy w "Wenus w futrze". Seigner zaskoczyła wszystkich, nawet najbardziej lojalnych fanów, pokazując cały wachlarz aktorskich umiejętności. Mąż stworzył jej świetne warunki do tego. Film jest w zasadzie koncertem na dwóch aktorów - towarzyszył jej Mathieu Amalric, z którym wcześniej spotkała się na planie "Motyla i skafandra".

Do innych równie ważnych tytułów w jej karierze należą: "Pozory i złudzenia, "Motyl i skafander" oraz "Essential Killing" Jerzego Skolimowskiego (film zdobył m.in.: trzy nagrody MFF w Wenecji).

Po czterdziestce odkryła pasję do śpiewania. W 2006 roku wspólnie z zespołem popowo-rockowym Ultra Orange nagrała płytę "Ultra Orange & Emmanuelle". W lutym 2010 roku ukazał się solowy album Emmanuelle Seigner zatytułowany "Dingue". Znalazły się na nim między innymi duet z Iggym Popem oraz piosenka, w której nagraniu wziął udział jej mąż.

Później Seigner pojawiała się gościnnie w piosenkach wielu artystów, m.in. Smolika.

Autor: tmw//tka / Źródło: Variety, The Hollywood Reporter, tvn24.pl