Bardziej niż wirus przerażała ją śmierć z głodu. Uciekła ze stolicy, przeszła z córkami 560 kilometrów

Maria Tambo osiedliła się w Limie, aby najstarsza z trzech jej córek mogła, jako pierwsza w rodzinie, rozpocząć studia wyższe. 17-letnia Amelie otrzymała prestiżowe stypendium na prywatnym Uniwersytecie Naukowym Południa. Rodzina wynajęła mały pokój w peruwiańskiej stolicy. Ich plany i marzenia przerwała pandemia COVID-19, która rozpoczęła się w Chinach, przetoczyła przez Europę i Stany Zjednoczone, by dotrzeć do Ameryki Południowej. Szczególnie gwałtownie rozwija się w Brazylii, Chile i właśnie w Peru.

W Peru, ósmym obecnie kraju świata pod względem liczby zakażonych koronawirusem, od połowy marca trwa stan wyjątkowy, który - według dotychczasowego harmonogramu - ma się zakończyć pod koniec czerwca. W kraju tym 70 procent osób pracuje w szarej strefie. Odkąd obowiązuje godzina policyjna, a większość interesów się zwija, 40-letnia Tambo obserwowała, jak oferty pracy znikają jedna po drugiej. Po dwóch miesiącach nie miała już czym opłacić rachunków, uregulować czynszu, kupić jedzenia. Zdecydowała się wrócić do rodzinnej wioski Chaparnaranji w regionie Ukajali, oddalonej o setki kilometrów na północny wschód od Limy.

Raport tvn24.pl: Koronawirus - najważniejsze informacje

W Peru poruszanie się między miastami, miasteczkami i wioskami zostało znacząco ograniczone z powodu pandemii. Nie funkcjonuje transport publiczny, przez co jedyną możliwością jest piesza wędrówka. – Zdawałam sobie sprawę z niebezpieczeństwa, ale nie miałam wyboru. Albo zaryzykuję śmierć, próbując się stąd wydostać, albo umrzemy z głodu w naszym pokoju – powiedziała Tambo w rozmowie z dziennikarzem CNN. Guillermo Galdos odnalazł ją na grupie internetowego komunikatora, gdzie tysiące Peruwiańczyków rozmawiało o tym, jak wrócić do rodzinnych domów. Dziennikarz w niebezpieczną podróż ruszył razem z kobietą.

Tambo z córkami opuściła stolicę kraju na początku maja. Przez całą drogą miała usta i nos zakryte maseczką ochronną. Na plecach niosła ogromny plecak, a w ramionach trzymała najmłodszą z córek, Melec. Amelie i siedmioletnia Yacira same niosły swe bagaże. W drodze spotykały wielu Peruwiańczyków, którzy w akcie desperacji uciekali z większych miast do rodzinnych miejscowości.

Najpierw szły w upale pełnymi kurzu drogami, nieoświetlonymi ścieżkami lub po torach kolejowych. Potem kobietę z dziećmi czekał marsz przez wysoki region Andów. W końcu wkroczyły na także najeżony niebezpieczeństwami deszczowy teren lasów amazońskich. "Tu nie ma drogi, idąc, sam ją tworzysz" – nuciła Tambo.

MAGAZYN TVN24: Do tego miasta nie dochodzi żadna droga. Ale dotarł koronawirus. Ludzie walczą o tlen

W czasie drogi zdarzały się chwile ulgi. Bywało, że życzliwi kierowcy zatrzymywali się i podwożąc, pozwalali nogom odpocząć. 4572 metrów nad poziomem morza od napotkanego mężczyzny dostały jedzenie.

Po drodze napotkały kilka policyjnych punktów kontrolnych, ustawionych po to, by sprawdzać przepływ mieszkańców i powstrzymać rozprzestrzenianie się epidemii. Mimo środków prewencyjnych w Peru stwierdzono dotąd oficjalnie ponad 230 tys. przypadków zakażenia koronawirusem, ponad 6800 osób zmarło z powodu COVID-19. Rzeczywiste dane jednak mogą być wyższe z uwagi na to, że w wielu mniejszych miejscowościach od dawna brakuje już testów, umożliwiających wykrycie infekcji.

CZYTAJ WIĘCEJ: Szybkie zamknięcie granic, godzina policyjna, a liczba nowych zakażeń nadal wysoka. Co poszło nie tak?

W San Ramon, mieście w prowincji Chanchamayo, na wschodnich stokach pasma górskiego Cordillera Oriental rodzinę zatrzymał funkcjonariusz policji. – Nie możesz przejść dalej z dziećmi – powiedział. Zaczęła negocjować. – Chcę tylko wrócić do swojego domu, na farmę – mówiła. Skłamała i nie wspomniała, że wraca z Limy. Wiedziała, że policjanci nie pozwoliliby jej wówczas kontynuować wędrówki.

Była wycieńczona, ale nieustępliwa. Dziennikarzowi CNN tłumaczyła, że zrobi wszystko, aby przeżyć. Stwierdziła, że bardziej przerażająca od wirusa jest perspektywa śmierci głodowej.

Po siedmiu dobach, pokonując ponad 480 kilometrów, cała czwórka dotarła do prowincji Ukajali, domu Indian Ashaninka, największej autochtonicznej grupy etnicznej w kraju. Gdy po kilkudziesięciu kolejnych kilometrach znalazła się w rodzinnej miejscowości, napotkała kolejną przeszkodę. Nie wpuszczano tam nikogo ze strachu przed zakażeniem. – Jedynym respiratorem dla nas jest powietrze. Nasz ośrodek zdrowia nie ma żadnych środków do walki z wirusem – tłumaczył dziennikarzom CNN jeden z mieszkańców. Zdeterminowana 40-latka wynegocjowała z lokalnymi władzami układ: dostaną zgodę na wejście, ale poddadzą się 14-dniowej izolacji.

Do rodzinnego domu weszły nocą. Jako pierwsze przywitały kobietę i dziewczynki uszczęśliwione psy, potem - członkowie rodziny, w tym mąż, Kafet, oraz teść. Była radość, ale i dystans. Nie było mowy o bliskości, przytuleniu się.

– To było tak trudne, tyle przecierpiałyśmy – mówiła o przebytej drodze Maria Tambo. – Nigdy nie wrócę do Limy - oświadczyła.