Historia syreny zaczęła się w maju 1953 roku, dwa miesiące po śmierci Józefa Stalina. Dyktator wcześniej zablokował polskie plany motoryzacyjne. W 1948 roku kazał zerwać podpisaną już umowę licencyjną z włoskim Fiatem na produkcję fiata 1100. W zamian zaoferował na korzystnych warunkach (oczywiście dla siebie) udzielenie licencji na radziecki samochód Pobieda (po polsku: "zwycięstwo", na cześć zwycięstwa nad Niemcami w II wojnie światowej), produkowany przez zakłady GAZ od 1946 roku.

Auta w Polsce powstawały od 1951 roku pod nazwą Warszawa w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu. I to właśnie FSO powierzono misję produkcji polskiego samochodu małolitrażowego.

Nazwę nowego auta wybrali sami pracownicy FSO. Syrenę zaprojektowano jako "popularny, oszczędzający czas środek przewozu przy wykonywaniu czynności służbowych i wypoczynku, przeznaczony dla racjonalizatorów, przodowników pracy, aktywistów, naukowców i przodujących przedstawicieli inteligencji" (cytat za uchwałą Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej z maja 1953 roku).

Plany były ambitne, ale jak to w tamtych czasach bywało, szybko trzeba było je dostosować do realiów. Czterosuwowy silnik zamieniono na dwusuwowy, z motopompy produkowanej w Bielsku-Białej. Ze względów finansowych wykorzystano dużą liczbę części z warszawy (produkowanej na radzieckiej licencji).