Danuta Szaflraska została pierwszą laureatką tegorocznych Polskich Nagród Filmowych "Orły". Aktorka, która kilka dni temu obchodziła swoje 98 urodziny, została uhonorowana nagrodą za osiągnięcia życia. - Daje fenomenalne przesłanie swoją pracą. Cieszymy się, że w gronie polskich artystów mamy takie osoby - mówił w czwartek o aktorce minister kultury Bogdan Zdrojewski.
Minister określił aktorstwo Szaflarskiej jako "kryształowe". - Pamiętamy ją z teatrów w Łodzi i z prawie wszystkich scen warszawskich. Dzisiaj serdecznie ją z tego miejsca pozdrawiamy, gratulujemy i cieszymy się, że w gronie polskich artystów mamy takie osoby - mówił Zdrojewski podczas konferencji w Pałacu Prymasowskim, na której - oprócz laureata za osiągnięcia życia - ogłoszono nominacje w pozostałych kategoriach "Orłów 2013".
Na aktorstwo namówili ją koledzy
Szaflarska urodziła się 20 lutego 1915 r. we wsi Kosarzyska koło Piwnicznej. Wybierając studia, najpierw myślała o medycynie, potem o handlu. To koledzy namówili ją do zdawania na wydział aktorski. Egzaminy w Państwowym Istytucie Sztuki Teatralnej, szkole założonej w Warszawie z inicjatywy Aleksandra Zelwerowicza i Leona Schillera (dzisiaj Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza), przeszła "o włos".
O jej przyjęciu na wydział zdecydował ponoć głos Aleksandra Zelwerowicza. Wszyscy pozostali członkowie komisji egzaminacyjnej byli "przeciw". Po latach Szaflarska wspominała jak komisja odesłała ją na poprawkę. - Siedziałam w bibliotece całymi dniami, przychodzę na poprawkę i widzę jeszcze dwie osoby w kolejce: Hankę Bielicką i Jurka Duszyńskiego. Wchodzimy, a komisja oznajmia: "Przyjmujemy was, poprawkę będziecie zdawać na półrocze". Nigdy jej nie zdawaliśmy.
Po studiach rozpoczęła karierę artystyczną w Teatrze na Pohulance w Wilnie (1939-1941). W ciągu dwóch lat zagrała tam ok. dwudziestu ról, od klasyki po obyczajowe komedie. W latach 1942-43 występowała w Teatrze Podziemnym, a w latach 1943-45 w Teatrze Frontowym Armii Krajowej. Podczas Powstania Warszawskiego była łączniczką.
Ciągle na scenie
Po wojnie, przez rok, grała w Starym Teatrze w Krakowie (1945-1946), a następnie w Łodzi - w Teatrze Kameralnym. W 1949 r. przeniosła się do Warszawy. Do 1957 r. występowała w Teatrze Współczesnym, potem w Narodowym (1954-1966). Od 1966, do emerytury w roku 1985, pracowała w Teatrze Dramatycznym. Potem, gościnnie, występowała na scenach niemal wszystkich warszawskich teatrów.
Wielką popularność jako aktorka filmowa Szaflarska zdobyła w Polsce tuż po wojnie, za sprawą ról w "Zakazanych piosenkach" (1946) i "Skarbie" (1948), komediach w reżyserii Leonarda Buczkowskiego. Kolejne role Szaflarska wykreowała m.in. w: "Ludziach z pociągu" (1961) Kazimierza Kutza, serialu "Lalka" (1977) Ryszarda Bera, "Dolinie Issy" (1982) Tadeusza Konwickiego, "Korczaku" (1990) Andrzeja Wajdy, "Diabłach, diabłach" (1991) Doroty Kędzierzawskiej, "Pożegnaniu z Marią" (1993) Filipa Zylbera.
W 2007 r. uznanie widzów i krytyki przyniosła jej kreacja w filmie Doroty Kędzierzawskiej "Pora umierać". W 2009 r. aktorka wystąpiła w "Janosiku. Prawdziwej historii" Agnieszki Holland i Kasi Adamik, a rok temu można ją było zobaczyć w "Pokłosiu" Władysława Pasikowskiego oraz (na wrocławskim festiwalu Nowe Horyzonty) w poświęconym jej biografii paradokumentalnym filmie "Inny Świat" Doroty Kędzierzawskiej i Artura Reinharta.
Polskie Nagrody Filmowe Orły to statuetki przyznawane corocznie (od 1999 roku), w różnych kategoriach, przez Polską Akademię Filmową. Wśród zdobywców Orłów za osiągnięcia życia w latach poprzednich byli m.in.: reżyserzy Roman Polański, Jerzy Kawalerowicz, Jerzy Hoffman, Janusz Majewski.
Autor: ŁOs/ja / Źródło: PAP, tvn24.pl
Źródło zdjęcia głównego: TVN24