Słowa "homoseksualista" zamiast słowa "gej" użyłem celowo. Ten pierwszy cierpiał bowiem na homoseksualizm, zaburzenie, którego dziś nie doświadczymy. Samego homoseksualisty też już raczej nie spotkamy – zniknął wraz z wykreśleniem homoseksualizmu z listy chorób Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), czyli na początku lat 90. XX wieku.

Współczesne pojmowanie (homo)seksualności zaczyna się już bowiem na poziomie języka. Niespełna rok temu na jednej z językoznawczych konferencji zorganizowanych we Wrocławiu poproszono mnie o wytłumaczenie akronimu LGBTQ+. Zanim zdążyłem odpowiedzieć, jedna z obecnych na sali osób, profesorka, wtrąciła, że "chodzi o transwestytów i innych takich przebierańców". I choć po mojej wypowiedzi za swoje słowa przeprosiła, sytuacja ta dowodnie pokazała, że niestety wciąż nam, jako społeczeństwu, brakuje pewnej językowo-komunikacyjnej świadomości i wrażliwości, szczególnie jeśli chodzi o sferę seksualności. Uciekamy więc do stereotypów, które pozwalają nam szybko i łatwo zaszufladkować to, czego nie znamy i/lub nie rozumiemy. Pomagają w prostej ocenie: coś jest dobre albo złe, zdrowe albo chore, naturalne albo nienormalne. Tymczasem – co podkreślał francuski filozof i socjolog Michael Foucault – od tego, jak kogoś nazwiemy i zdefiniujemy, zależy przecież to, kogo będziemy zamykać w szpitalach psychiatrycznych i w więzieniach. Leczyć. Poddawać eksperymentom. Wykluczać. Zabijać.

"Homoseksualista – podobnie jak chory, szaleniec czy przestępca – powstał po to, aby zniknąć"

^{(Jacek Kochanowski, 2007, Poza horyzont heteronormatywności)}