Był 25 grudnia 1996 roku. Wieczorne niebo nad Portopalo spowiły ciemne chmury. Przyniosły nie śnieg, a gwałtowną ulewę. Nie zdziwiła mieszkańców wyspy, a zwłaszcza jej najbardziej wysuniętego na południe cypla. Tamta noc Bożego Narodzenia była nocą grzmotów, piorunów i błysków. Nad wodami Sycylii przetoczyła się potężna burza.

170 łodzi rybackich, zabezpieczonych starannie na świąteczną przerwę, huśtało się w porcie. Ich właściciele wrócili na morze dopiero po Nowym Roku.

W pierwszych dniach stycznia zaczęli wyławiać z wody dziwne "skarby". Buty, spodnie, koszule. "Ludzie zaczęli też gadać, że wyciągają w sieciach tuńczyki. To było jeszcze dziwniejsze. Tuńczyki? Przecież nie wyciąga się ich włokiem dennym [rodzaj sieci do połowu ryb, którą ciągnie się blisko dna - red]. Na początku nie rozumiałem, o co im chodzi. Pojąłem dopiero po kilku dniach" - wspominał po latach Salvatore Lupo, który jako jedyny z miejscowych rybaków odważył się opowiedzieć mediom prawdziwą historię "Duchów z Portopalo".

To nie były tuńczyki, a fragmenty ludzkich ciał. Przez cztery lata traktowane jak odpady, niechciany ciężar, który po wrzuceniu do wody uparcie wraca na powierzchnię. - Wyławiali je z wody, po czym wrzucali to wszystko z powrotem do morza - mówi mi Giovanni Maria Bellu, dziennikarz, autor książki "Duchy z Portopalo".

Kwiecień 2001 roku.

Salvatore Lupo wypłynął na ryby nieco dalej niż zwykle. Kiedy wciągał swoje sieci na pokład, zobaczył, że zaplątała się w nie para dżinsów. W ich kieszeni znalazł dowód osobisty 17-letniego chłopaka. Córka Lupo była w podobnym wieku. Zrozumiał, że przyszedł czas, żeby opowiedzieć historię, którą mieszkańcy Portopalo tak skrzętnie przez lata ukrywali.

Świat dowiedział się o tragedii "statku widmo".

Czerwiec 2022 roku.

Piszę do Departamentu Ochrony Ludności (organu działającego przy włoskim rządzie) z pytaniem, na jakim etapie jest operacja wydobycia wraku wspomnianej jednostki.

Portopalo di Capo Passero to niewielka miejscowość w prowincji Syrakuzy. Żyje w niej około trzech tysięcy osób. Jest południowym włoskim "końcem świata" - za Portopalo (na co dzień mieszkańcy używają tej skróconej nazwy) nie ma już nic. Tylko morze. Po horyzont.