3 lipca 1976 roku, około godziny 23, międzynarodowe lotnisko Entebbe w Ugandzie. Przed terminalem stoi airbus A300 wypełniony ludźmi. Mija kolejna doba przetrzymywania pasażerów i załogi przez terrorystów z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny i współpracujących z nimi dwojgiem Niemców. Żądają uwolnienia kilkudziesięciu palestyńskich bojowników więzionych między innymi w Izraelu. Grożą wysadzeniem samolotu. Rząd w Tel Awiwie gra na czas. Do akcji wkracza specjalna grupa, złożona głównie z izraelskich komandosów z elitarnej jednostki Sajjeret Matkal. Dochodzi do wymiany ognia. Udaje się uratować niemal wszystkich zakładników, ginie kilku terrorystów. Po stronie izraelskiej jest jedna ofiara. Raniony kulami 30-letni pułkownik, dowódca jednostki, umiera na oczach swoich towarzyszy.

To Jonatan Netanjahu, brat późniejszego premiera.

Jaki to ma związek z polityczną biografią najdłużej urzędującego szefa rządu w historii Izraela? Być może gdyby nie to wydarzenie, Benjamin nigdy nie zostałby premierem, może nawet nigdy nie wszedłby do polityki. Może poszedłby w ślady ojca i został wykładowcą akademickim, może całą swoją karierę zawodową spędziłby w Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszkał w czasach młodości, a nazwisko Netanjahu byłoby znane na świecie przede wszystkim za sprawą zasłużonego wojskowego, który pewnie otrzymałby kiedyś stopień generalski.

Ale wszystko zmieniła tamta koszmarna noc sprzed 47 lat.