Wilki szare przetrwały wymieranie podczas ostatniej epoki lodowcowej. Wiadomo, dlaczego

Jednymi z największych drapieżników, którym udało się przetrwać wymieranie pod koniec ostatniej epoki lodowcowej, która dobiegła końca 11 700 lat temu, były wilki szare (Canis lupus). Ich potomkowie do teraz są obecni w lasach Jukonu na terytorium Kanady.

Z analiz zębów i kości wynika, że wilki zręcznie dostosowywały swoją dietę do zmieniającej się na przestrzeni czasu dostępności pożywienia.

Naukowcy z Kanadyjskiego Muzeum Przyrody zbadali kości i zęby 48 wilków, które na obszarze Jukonu żyły w okresie od 50 tysięcy do 26 tysięcy lat temu. Porównano je ze szczątkami 17 współcześnie występujących tam osobników. Jak wyjaśnili badacze, zmiany w diecie zwierząt da się poznać po oznakach "zużycia" zębów oraz śladach chemicznych w ich kościach. Dzięki temu można dowiedzieć się, co zwierzę jadło przez całe życie, aż do kilku tygodni przed śmiercią.

Według tej analizy około 50 procent diety starożytnych wilków stanowił wymarły gatunek konia plejstoceńskiego. Poza tym składały się na nią piżmowoły arktyczne (Ovibos moschatus), owce jukońskie (Ovis dalli), renifery (Rangifer tarandus) a także - w najmniejszym stopniu - mamuty włochate (Mammuthus primigenius).

Obecna dieta tamtejszych wilków znacznie się różni. Składają się na nią głównie renifery (Rangifer tarandus) i łosie (Alces alces).

- Wilki szare wykazały łatwość w dostosowaniu się do zmiany środowiska naturalnego z ekosystemu stepowego na las borealny - wskazała paleontolog Danielle Fraser z Kanadyjskiego Muzeum Przyrody. Dodała, że od ich przetrwania ściśle zależy przetrwanie innych gatunków drapieżnych, które mogą zjeść.

Wyniki badania opublikowano w czasopiśmie "Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology".

Autor: ps / Źródło: ScienceAlert, ScienceDaily