"USA jak szary pies myśliwski, czyli w 70 godzin przez Stany"

"Lepiej być trzy godziny przed odjazdem, bo czasami za dużo biletów sprzedają" - podróżnicze fora internetowe odradzają korzystanie z autobusów w USA. Ja jednak mam jasny cel, zobaczyć Stany Zjednoczone przez okno autobusu należącego do jednego z najbardziej znanych przewoźników świata - Greyhounda. Dlatego też na trzy godziny przed planowanym odjazdem ustawiam się w kolejce i czekam na to, co się wydarzy w czasie mojej ponad 70. godzinnej podróży z Nowego Jorku do Kalifornii.

Herbatniki w rytmie disco

Czekać nie muszę długo, bo w przeciwieństwie do każdego innego miejsca w Nowym Jorku, w autobusie turysta wciąż budzi zdziwienie. Pewnie dlatego mój pierwszy współtowarzysz podróży chce ze mną porozmawiać już w kolejce do autobusu na Port Authority (dworzec główny przy Time Square). Częstuje mnie herbatnikami i zapewnia, że to tylko ciastka. Po chwili śmiejąc się tłumaczy: "Disco biscuits". "Disco herbatniki" - tak w Oakland mówi się na kiepskiej jakości tabletki ekstazy. "Disco" to też ksywka mojego nowego kolegi, który kiedyś – jak mówi – tymi ciastkami handlował. 37-letni były dealer jest fanem psychodelicznej grupy rockowej Grateful Dead, a przezwisko dostał od swoich stałych klientów. Dziś jest duszą towarzystwa. Gdy dowiaduje się skąd jestem, uśmiecha się szelmowsko. I mówi: Warsaw, tak nazywały się najbardziej popularne tabletki ekstazy na początku lat 90-tych w San Francisco. "Disco" handlował "Warszawą" najczęściej w Golden Gate Park i przy Haight Street. Można więc powiedzieć, że przez Warszawę trafił do więzienia. Tam skończył studia, a po wyjściu na wolność otworzył sklep z artystyczną biżuterią w Nowym Jorku. Dziś wraca do Oakland Greyhoundem, bo interes mu dość szybko padł.

Proste pytania i porno

Nie potrafił jednak odpowiedzieć na pytanie, czym się zajmuje. Gdy dopytuję, jak zarabia na życie, wymienia najdziwniejsze prace, które wykonywał. Lista zaczyna się od handlu narkotykami, a kończy na wypożyczalni z filmami pornograficznymi.

"Witamy na pokładzie" - czarnoskóry kierowca przerywa nam pogawędkę i kasuje bilety. Pierwsza zasada podróżowania Greyhoundem w nocy brzmi: siadać jak najbliżej kierowcy. "Disco" potwierdza to, co wiedziałem już wcześniej. W 2008 roku, na tylnym siedzeniu autobusu, Vince Weiguang Li myśliwskim nożem odciął głowę Timowi McLeanowi. Tragedia miała miejsce w Portage la Prairie na terytorium Kanady. Właśnie dlatego siadam w trzecim rzędzie („Disco" w ostatnim)i czekam na mojego kolejnego współtowarzysza podróży.

Jak mówi moja żona

Okazuje się nim Gerard, emerytowany farmer spod Chicago. Opowiada mi, że wraca z Kanady, gdzie odwiózł przyjaciela do szpitala. "Służba zdrowia w USA jest tragiczna" – to zdanie usłyszę jeszcze wiele razy. Tak jak słowa kierowcy, że nie wolno się spóźniać. 10 minut przerwy na papierosa znaczy 10 minut przerwy i ani sekundy dłużej. Spóźnialscy zostają przy autostradzie. Jim, nasz pierwszy kierowca: - Tak jak powiedziała mi moja była żona: Kocham Cię, ale zostawiam Cię. Tu skrupułów nie ma. Kierowca autobusu jest panem i władcą, najczęściej też showmanem. Anegdota o tym, że tylko w Greyhoundzie można spać z osobą, z którą nigdy się nie rozmawiało, za każdym razem wzbudza chóralny okrzyk radości pasażerów. Ci do bogaczy nie należą. Gerard mówi wprost: Tu jest prawdziwa Ameryka. Bezdomni, alkoholicy, nawiedzone kobiety, byli więźniowie, dealerzy, przegrani artyści, wszyscy ci, dla których zaoszczędzenie 70 $ na podróży to kwestia "być albo nie być". To właśnie w większości oni utrzymują Greyhounda od 1914 roku i dzięki nim logo firmy jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych znaków w USA.

Reboarding znaczy uważaj na bagaż

Najbardziej uciążliwą rzeczą w podróżowaniu jest „reboarding”. Na niektórych przystankach, tak w nocy jak i w dzień, (a przystanków w sumie będzie ponad 20) trzeba wysiąść i kolejny raz ustawić się w kolejce do autobusu razem z nowymi osobami, które dopiero wsiadają. Ta sytuacja za każdym razem rodzi zamieszanie z bagażami. W Indianapolis nagle ktoś krzyczy do kierowcy, żeby zatrzymał autobus: „Zostawiliście moją walizkę na terminalu autobusowym!”. Kierowca przez mikrofon beszta pasażera, przez którego musieliśmy się zatrzymać. „Zawsze miejcie oko na swoje torby. Wiecie przecież jak Greyhound je traktuje” - zirytowany radzi. Od tej chwili ani przez moment nie będę spokojny o mój plecak w luku bagażowym.

Dostojewski doskonały

Sean, trzeci bohater podróży, widzi że czytam książkę. Szturcha mnie ramieniem i pokazuje kolorową okładkę swojej. „To jest doskonałe” - mówi. Nie znam tytułu, więc głupkowato potakuję i robię zmieszaną minę. Spontanicznie pokazuję mu mojego Dostojewskiego i też mówię "Doskonałe". Sean robi identyczną minę jak ja przed chwilą. Opowiada, że jedzie do Kansas City odwiedzić mamę. Niedawno wyszedł z więzienia. Jest wytatuowany od czubków palców u rąk po samą brodę. Prezentuje zdjęcia swoich sióstr, których nie widział 5 lat. W nocy budzi mnie by zapytać, czy w Polsce też mamy telefony komórkowe.

Następny autobus za 12 godzin

W Greyhoundzie obowiązuje absolutny zakaz picia alkoholu. Złamanie tej zasady grozi natychmiastowym wysadzeniem. Jednak prawie 3 dni bez choćby jednego piwa jest dla niektórych nie lada wyzwaniem. Ron chce zaryzykować. Na stacji benzynowej w czasie postoju próbuje kupić alkohol. „Stań obok mnie, tak by nikt nie widział, co kupuję” - mówi do mnie. Kierowca Greyhounda jest jednak od nas sprytniejszy. Gdy Ron chce zapłacić, ten pojawia się tuż obok nas. „Jeżeli mu to sprzedasz, on tu zostanie” - kierowca z poważną miną zwraca się tylko do sprzedawcy. Ron odchodzi z pustymi rękami.

Warsaw w stanie Indiana

Po dwóch dniach na autostradzie wszyscy, którzy wsiedli w Nowym Jorku i jadą na zachodnie wybrzeże, już się znają. Przybysz z Polski wciąż wzbudza zainteresowanie. Nie jestem jednak jedynym warszawiakiem na pokładzie. Richard jest bezdomnym i pochodzi z Warszawy, Warszawy w stanie Indiana. Jedzie do San Francisco, ponieważ „to najlepsze miejsce dla bezdomnych”. W Warszawie chciał odnaleźć syna. Nie udało się. Zostawił mu informacje w kronice miejskiej. Liczy na to, że ten przeczyta jego wiadomość i skontaktuje się z nim.

Szpieg KGB na wakacjach

Nie wszyscy chcą uwierzyć, że w Greyhoundzie spędzam swoje wakacje. „Ci z tyłu mówią, że jesteś szpiegiem KGB” - Disco wyraźnie chce mnie przestraszyć. Udaje się to dopiero mojemu następnemu współpasażerowi. Ten nie ma przedniego zęba i jest wielki jak gracz futbolu amerykańskiego. Od stóp do głowy ubrany jest jak kibic. Czapka, kurtka worek podróżny, no i tatuaż na szyi – cały pokryty jest logo Oakland Raiders. Odzywa się do mnie tylko raz. „To moje córeczki, prawda, że śliczne?” - szczerzy się i pokazuje zdjęcie w komórce.

70 godzin w podróży, przejechanych 5 tys. km, przekroczonych 11 stanów, 10 kierowców za kółkiem, 2 przesiadki, bilet za 259$. Oto efekt tej podróży. Ktoś powie, że w tym czasie i za te pieniądze mogłem dobrze zwiedzić jedno duże miasto w USA, że widziałem tylko dworce autobusowe i panoramyamerykańskich miast znad autostrady.

W Nowym Jorku też nie widziałem Statuy Wolności. Wolałem Brooklyn i Queens tam, gdzie mapa z przewodnika nie sięgała, a policjanci radzili, bym lepiej schował kamerę do plecaka.

Bartosz Andrejuk//mat/k

Autor jest dziennikarzem tvnwarszawa.pl

Źródło: tvn24.pl