Nie żyje Alice Munro

"The Globe and Mail", powołując się na członków rodziny, podał, że Munro cierpiała na demencję od co najmniej dziesięciu lat. W 2013 roku została laureatką Nagrody Nobla, będąc pierwszą kanadyjską autorką z tym wyróżnieniem.

Alice Munro urodziła się 10 lipca 1931 roku w Wingham w prowincji Ontario w Kanadzie. Poślubiła Jamesa Munro w 1951 roku. Mieli cztery córki - jedna zmarła zaledwie kilka godzin po urodzeniu. Rozwiedli się w 1972 roku. Jej drugi mąż, geograf Gerald Fremlin, zmarł w kwietniu 2013 r.

Munro w 2009 roku ujawniła, że ​​przeszła operację bajpasów serca i była leczona onkologicznie.

Jej książki zostały przetłumaczone na kilkadziesiąt języków. Była autorką głównie opowiadań. Po polsku ukazały się utwory: "Taniec szczęśliwych cieni", "Dziewczęta i kobiety", "Coś, o czym chciałabym ci powiedzieć", "Za kogo ty się uważasz?", "Księżyce Jowisza", "Odcienie miłości", "Przyjaciółka z młodości", "Jawne tajemnice", "Miłość dobrej kobiety", "Kocha, lubi, szanuje...", "Uciekinierka", "Widok z Castle Rock", "Zbyt wiele szczęścia", "Drogie życie".

Alice Munro tworzyła opowieści o miłościach, ambicjach i trudach kobiet z małych miasteczek w jej ojczyźnie. Jak podkreśla "The Globe and Mail", to one uczyniły z niej uznaną na całym świecie mistrzynię opowiadań.

Munro opublikowała kilkanaście zbiorów opowiadań i została uhonorowana literacką Nagrodą Nobla w 2013 roku. W 2009 roku przyznano jej prestiżową Międzynarodową Nagrodę Bookera za całokształt twórczości literackiej.

Jej historie dotyczyły seksu, tęsknoty, niezadowolenia, starzenia się, konfliktów moralnych i innych tematów na obszarach wiejskich, które dobrze znała, bo wychowywała się i mieszkała w kanadyjskiej prowincji Ontario.

Munro, która pisała o zwykłych ludziach przejrzyście i realistycznie, była często porównywana do Antona Czechowa, znanego ze swoich błyskotliwych opowiadań. Właśnie tego porównania użyła Akademia Szwedzka, przyznając Munro Nagrodę Nobla.

Akademia nazwała ją "mistrzynią współczesnego opowiadania". "W jej tekstach często pojawiają się przedstawienia codziennych, ale decydujących wydarzeń, swego rodzaju epifanie, które rzucają światło na otaczającą historię" - podkreśliła Akademia, przyznając jej największe wyróżnienie w świecie literatury.