Podwarszawska miejscowość, duża publiczna podstawówka. Przychodzę jako gościni na zajęcia doradztwa zawodowego (to 10 godzin rocznie w siódmej i ósmej klasie). Tego dnia mam opowiedzieć siódmoklasistom, na czym polega praca dziennikarki. 

Po krótkiej prezentacji pytam, o czym to ci 13-latkowie chcieliby przeczytać w mediach. Odpowiedź jest natychmiastowa:

- O zadaniach domowych!

- Ale co z nimi? Przecież ich nie ma… - dziwię się głośno. I wtedy się zaczyna: 

- No, właśnie "nie ma"! A wie pani, co jest?

- Ciągłe sprawdziany!

- I kartkówki!

- To już lepsze były zadania! 

Siódmoklasiści żalą się jedno przez drugie, a ich nauczycielka bezradnie rozkłada ręce. Trudno nam zboczyć na inny temat. Udaje się dopiero, gdy obiecuję uroczyście: - Napiszę.

A lepszej okazji do napisania nie będzie. Właśnie mija rok, odkąd ministra edukacji Barbara Nowacka zlikwidowała obowiązkowe zadania domowe. I o ile sporo wiedzieliśmy o tym, jak z ich odrabianiem było przed 2024 rokiem, o tyle znacznie trudniej dowiedzieć się, jak brak zadań domowych w podstawówkach zmienił edukację. Wszystko zależy od tego, gdzie przyłożymy ucho i kogo dopuścimy do głosu.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami w klasach I-III nie zadaje się prac domowych, z wyjątkiem ćwiczeń usprawniających motorykę małą. W klasach IV-VIII prace domowe nie są obowiązkowe, a zamiast oceny uczeń ma otrzymać informację, co zrobił dobrze, a co wymaga poprawy.

Jak to działa w praktyce? Badań, które mogłyby pokazać jakąś przeciętną, uśrednioną szkolną rzeczywistość - nie ma. Ministerstwo takich na razie nie zleciło.

Posłuchajmy więc, czego można dowiedzieć się bezpośrednio od najbardziej zainteresowanych - uczniów, rodziców i nauczycieli.

Ale najpierw jeszcze szybki skok w nie tak odległą przeszłość. Jak to z tymi zadaniami było przed zmianą?