"Gdy dowiedzieliśmy się, że musimy przejść znów na zdalne nauczanie, w klasie usłyszałam krzyk rozpaczy"

W poniedziałek wszystkie szkoły opustoszeją. Uczniowie klas 1-3 dołączają do tych starszych, którzy uczą się zdalnie. - Gdy ostatnio dowiedzieliśmy się, że musimy przejść znów na zdalne nauczanie, to w klasie usłyszałam taki krzyk rozpaczy, bo wiadomo, że dzieci wolą być ze sobą w klasie - mówi Joanna Hofman, nauczycielka w zespole szkolno-przedszkolnym numer 9 w Poznaniu.

OGLĄDAJ NA ŻYWO W TVN24 GO

Programy do nauki zdalnej są uczniom znane. Problem pojawia się w innej sferze. - Wszyscy jesteśmy świadomi, że trwa to już rok. Zmęczenie jest duże. Coraz większe wynikają z tego trudności. Obserwujemy konieczność wspomagania uczniów w zakresie szeroko rozumianej pomocy psychologiczno-pedagogicznej - zwraca uwagę Ewa Frąckowiak ze szkoły podstawowej numer 40 w Poznaniu. - Obserwujemy apatię wśród dzieci. Obserwujemy zniechęcenie do aktywności fizycznej - dodaje Tomasz Huk, dyrektor szkoły podstawowej numer 11 w Katowicach.

Dziennikarka TVN24 Justyna Suchecka ocenia, że mamy do czynienia z nasileniem stanów lękowych i stanów depresyjnych. - Problemem młodych ludzi jest postępujące wycofywanie się z życia w grupie - dodaje.

Niektórzy rodzice martwią się, że dzieci zaczynają doświadczać stanów depresyjnych. Zwracają uwagę, że po krótkim okresie radości z braku konieczności wstawania wcześnie rano, pojawiają się problemy z chęcią do wstawania w ogóle do zajęć online. Pani Dorota ma dwoje dzieci, mówi, że choć u syna, który chodzi do szóstej klasy, "nie widać realnego zagrożenia", to u córki w pierwszej klasie liceum "odzwierciedlenie w ocenach niestety jest".

Nauka zdalna zabrała uczniom możliwość nawiązywania relacji, ograniczyła spotkania z koleżankami i kolegami. Rozmowy z korytarza przeniosła do internetu. Psychika młodego człowieka została postawiona przed dużym wyzwaniem, ale nie musi on być w tym sam. - Jak rozmawiam z nastolatkami, bo szczególnie oni się dzielą swoimi doświadczeniami, to oni mówią, że czasem by wystarczyło, żeby ktoś im przyniósł herbatę i z nimi usiadł na pięć minut - mówi Justyna Suchecka.

- Nie chodzi o to, żeby cały dzień wisieć nad dzieckiem, ale to pół godziny poświęcić, nawet na to, aby on czy ona pokazała, co ogląda na YouTube albo innym medium społecznościowym – mówi psychiatra Maja Herman z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

Żeby pomóc córce odbudować motywację i poczucie własnej wartości, pani Dorota i jej mąż zdecydowali się pójść z nią do psychologa, a po rekomendacji specjalisty poddać terapii całą rodzinę. - Jeśli kwestia dotyczy całej rodziny, to choruje cała rodzina. My to wszystko musimy naprawić u podstaw, żeby potem solidnie budować na tym fundamenty - stwierdza. - Bacznie obserwujcie dzieci i nie bagatelizujcie żadnego sygnału - radzi.