To nie mgławica, tylko "krzyk" młodej gwiazdy

Obiekty Herbiga-Haro (HH) to świetliste obszary otaczające nowonarodzone gwiazdy. Powstają, gdy z biegunów młodego ciała z ogromną prędkością wypływają strumienie gazu i plazmy, które zderzają się z otaczającym je pyłem. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba skierował swój obiektyw na HH 211, zlokalizowany około tysiąc lat świetlnych od Ziemi w gwiazdozbiorze Perseusza.

Obraz przedstawia serię łukowatych wstrząsów, rozchodzących się symetrycznie w przestrzeni kosmicznej. Ich źródłem jest niewidoczna na obrazie, młodziutka gwiazda - niewykluczone, że wchodzi ona w skład podwójnego systemu. Teleskop uchwycił ją w momencie, gdy miała nie więcej niż kilkadziesiąt tysięcy lat i masę równą zaledwie 8 procent masy naszej gwiazdy. Ostatecznie wyrośnie na taką podobną do Słońca.

Jak tłumaczyła NASA, możliwość obrazowania w podczerwieni jest szczególnie przydatna podczas obserwacji nowonarodzonych gwiazd. Obiekty te są bowiem otoczone gęstymi obłokami gazu i pyłu. Pracujące w zakresie podczerwieni instrumenty pomiarowe pozwalają zajrzeć za zasłonę pyłu i podejrzeć wiele cząsteczek, które we wzbudzonym stanie emitują światło podczerwone: wodór molekularny, tlenek węgla czy tlenek krzemu.

To najdokładniejszy obraz HH 211, jaki do tej pory udało się uchwycić. Naukowcy wykorzystali nowe obserwacje Webba do ustalenia, że wypływ gazu z młodej gwiazdy jest stosunkowo powolny w porównaniu ze znanymi nam, bardziej dojrzałymi obiektami Herbiga-Haro. Naukowcy wyjaśnili, że strumienie gazu i plazmy młodziutkiej gwiazdy nie są wystarczająco silne, aby rozerwać cząsteczki otaczającego ją pyłu na pojedyncze atomy, przez co otaczająca je materia je spowalnia.