Myśleli, że wyginęły. Tymczasem śpiewające psy żyją nadal na wolności

Śpiewające psy z Nowej Gwinei (Canis dingo hallstromi), zwierzęta przypominające dingo, są znane ze swojego charakterystycznego szczekania i wycia. W placówkach ochrony przyrody lub ogrodach zoologicznych żyje tylko około 200 tych psów, potomków zaledwie kilku dzikich osobników schwytanych w latach siedemdziesiątych.

Żaden z nich nie był widziany w ich naturalnym środowisku przez pół wieku, aż do 2016 roku. Wtedy podczas wyprawy zlokalizowano i zbadano 15 dzikich psów na odległych wyżynach zachodniej części wyspy Nowa Gwinea w Indonezji. Kolejna ekspedycja wróciła na miejsce badań w 2018 roku, aby zebrać szczegółowe próbki biologiczne w celu potwierdzenia, czy te żyjące na wyżynach dzikie psy są rzeczywiście przodkami śpiewających psów z Nowej Gwinei.

Porównanie DNA pobranego z krwi trzech psów wykazało, że mają one bardzo podobne sekwencje genów i są znacznie ściślej powiązane ze sobą niż jakikolwiek inny pies. Tak wynika z badań opublikowanych w poniedziałek w czasopiśmie PNAS.

Chociaż ich genomy nie były identyczne, naukowcy wierzą, że psy z wyżyn to dzika i "oryginalna" populacja śpiewających psów z Nowej Gwinei, z różnicą polegającą na fizycznej separacji przez dziesięciolecia oraz chowie wsobnym (kojarzenie zwierząt spokrewnionych przez wspólnych przodków) wśród zniewolonych śpiewających psów z Nowej Gwinei.

- Wyglądają na najbardziej spokrewnione ze śpiewającymi psami z Nowej Gwinei, które są potomkami ośmiu psów sprowadzonych do Stanów Zjednoczonych wiele, wiele lat temu - powiedziała Elaine Ostrander, badaczka z Narodowych Instytutów Zdrowia i autorka pracy. - Były hodowane wsobnie od pokoleń, więc straciły wiele ze swojej różnorodności genetycznej - dodała.

Ostrander powiedziała też, że psy odkryte w 2016 roku były w ok. 70 procentach zgodne genetycznie z populacją żyjącą w niewoli, z tą różnicą, że prawdopodobnie zawierały one część pierwotnej różnorodności, której obecnie brakuje wśród zwierząt wyhodowanych przez ludzi.

Nowa Gwinea jest drugą co do wielkości wyspą świata. Wschodnia połowa to Papua Nowa Gwinea, natomiast jej zachodnia część należy do Indonezji i znana jest jako Papua. Psy zostały po raz pierwszy opisane po znalezieniu osobników na wysokości około 2,1 tys. metrów w Prowincji Środkowej w kraju Papua Nowa Gwinea w 1897 roku.

Pomimo anegdotycznych doniesień i niepotwierdzonych zdjęć w ostatnich latach, wielu obawiało się, że śpiewające psy z Nowej Gwinei wyginęły przez utratę siedliska i mieszanie się z dzikimi psami z wioski.

Jednak w 2016 roku psy zostały ponownie odkryte w pobliżu kopalni złota i miedzi Grasberg w Papui (należącej do Indonezji). Środki mające ochronić tamtejszy ekosystem wokół kopalni bez zamierzenia stworzyły warunki, w których dzikie psy mogły się rozwijać. Zespołem, który się tam udał, kierował James McIntyre, badacz terenowy i założyciel fundacji New Guinea Highland Wild Dog Foundation.

Ten sam zespół dwa lata później udał się w odległy, wysokogórski region i odważył się wystawić na ekstremalne warunki pogodowe, aby pobrać próbki krwi, sierści, tkanek i śliny. Badacze dokonali również pomiarów psów, ich wagi, wieku i ogólnego stanu zdrowia i ciała, a dwóm z nich założono obroże wyposażone w odbiornik GPS. Dzięki temu badacze mogli śledzić ich wędrówki.

Według zoo w San Diego, śpiewające psy z Nowej Gwinei są niezwykle zwinne - mogą się wspinać i skakać jak koty. Według odczytów z sonogramów ich wycie można porównać do pieśni humbaka.

Naukowcy mają ostatecznie nadzieję, że możliwy będzie rozród dzikich psów pochodzących z wyżyn w Nowej Gwinei ze śpiewającymi psami z Nowej Gwinei, ale hodowanymi przez ludzi. Być może uda się to poprzez wykorzystanie próbek spermy. To pozwoliłoby na stworzenie prawdziwej populacji tych zwierząt.

- Utrata tego gatunku nie jest dobrą rzeczą. Nie chcemy, aby te zwierzęta zniknęły - powiedziała Ostrander.

Autor: dd/aw / Źródło: CNN