Stworzyli sztuczną macicę i rozwinęli w niej zarodki myszy

Źródło: Shutterstock

Według amerykańskich mediów odcisk gryzonia na chodniku w Chicago liczy sobie kilka dekad, ale zyskał światową sławę w 2024 roku. Wszystko za sprawą Winslowa Dumaine'a - lokalnego artysty i komika - który opublikował zdjęcie nietypowej dziury w chodniku w mediach społecznościowych. Od tego czasu Chicago Rat Hole - tak nazwał ją Dumaine - stała się internetowym hitem i popularnym miejscem odwiedzanym przez turystów. Wielu z nich wrzucało do dziury pieniądze i inne przedmioty, a sieć została zalana zdjęciami.

Zainteresowanie odciskiem gryzonia było tak duże, że zakłócało spokój mieszkańców dzielnicy Roscoe Village w Chicago. Z tego powodu władze miasta usunęły fragment płyty chodnikowej, który przebywa obecnie w miejskim ratuszu. Do tej pory sądzono, że odcisk został zrobiony przez szczura i stąd wzięła się nazwa Chicago Rat Hole (rat w języku angielskim to szczur). Jednak badania naukowe wykazały, że słynny ślad miał pozostawić po sobie inny gryzoń. Szczegóły opisano w środę na łamach czasopisma "Biology Letters".

Poszukiwanie autora

Gdy naukowcy natrafili na zdjęcie dziury w internecie, wielu z nich wątpiło, że jej autorem może być szczur lub "superszczur". Zbadania genezy odcisku podjął się Michael Granatosky, biomechanik ewolucyjny z University of Tennessee w Knoxville. W tym celu wraz ze swoim zespołem zidentyfikował potencjalne zwierzęta, które mogły zrobić taki otwór. Wiadomo było, że gryzoń posiada cztery łapy z pięcioma pazurami i ogon. Później dzięki publikowanym w sieci zdjęciom oszacowano wymiary otworu.

Naukowcy porównali swoje pomiary z okazami z Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej. Analiza statystyczna tych danych wykazała, że słynną dziurę miała wykonać wiewiórka szara (Sciurus carolinensis) lub wiewiórka czarna (Sciurus niger). Prawdopodobieństwo takiego scenariusza wynosi 98,7 procent.

W świetle swojego odkrycia naukowcy zaproponowali zmianę nazwy odcisku na Windy City Sidewalk Squirrel. W podsumowaniu autorzy pracy wyrazili nadzieję, że ich badania pomogą dostrzec radość w nauce.