Mieszkał z matką, ojczymem, piątką rodzeństwa, ciotką, wujem i dwójką kuzynów. Mieli dwa przechodnie pokoje z kuchnią. Domownicy codziennie przechodzili obok jego łóżka w jednym z siedmiu mieszkań, na parterze, za drzwiami przy samych schodach. Ciągle ktoś przechodził obok tych drzwi - w kamienicy zrośniętej z innymi domami, z oknami na podwórze, a z drugiej strony wprost na wąską ulicę. Chodziło się więc tuż przy tych oknach, za którymi przez pięć dni leżał ze złamanymi rękami, ze złamaną nogą, z krwiakiem na głowie i oparzeniami 25 procent powierzchni ciała, przytomny. 

Od 3 kwietnia był w szpitalu, na oddziale intensywnej terapii, w śpiączce farmakologicznej, która uśmierza ból. Długo nieleczone rozległe oparzenia spowodowały zakażenie organizmu i niewydolność wielonarządową. Podjęta po czterech tygodniach próba wybudzania została wstrzymana z powodu kolejnej infekcji. Chłopiec został podłączony do ECMO. To aparatura, która natlenia krew poza organizmem. Zastępuje płuca, czasem i serce, aż organizm się zregeneruje. 8 maja umarł.

Został pobity i poparzony w środę, 29 marca po południu, a pogotowie zostało wezwane do niego w poniedziałek, 3 kwietnia po południu.

Codziennie był w szkole, ale w tamten czwartek nie przyszedł.

Ani w piątek.

Ani w poniedziałek.

Dlaczego nikt nie pomógł mu wcześniej?

CZYTAJ TAKŻE: SYNDROM DZIECKA KRZYWDZONEGO. "AŻ SIĘ PROSIŁO, ŻEBY KTOŚ ZAJRZAŁ DO TEJ RODZINY" >>>

- To nie jest tak, że na całej ulicy leje się alkohol - mówią mieszkańcy ulicy w Częstochowie, na której rozegrał się dramat Kamila.

Stoją tam stuletnie jednopiętrowe budynki, za czasów PRL zawłaszczone i zasiedlane przez państwo, od 1990 roku odzyskiwane i remontowane przez prawowitych właścicieli.