Puchary, wszędzie puchary. Są ich dziesiątki, może setka. Na półkach, w gablotach, w korytarzach, w przeznaczonym na nie pokoju. W pucharach medale, też sto albo więcej, nikt ich nie zliczy, bo i po co. Do tego książki, całe regały uginające się pod szachowymi książkami po angielsku i rosyjsku. Pięknie tu jest. W tym domu pod Warszawą wkraczamy do świata niezwykłego.

Do świata liczby Shannona, abstrakcyjnej, wynoszącej 10 do potęgi 118.

Świata partii angielskiej i hiszpańskiej, obron francuskiej, sycylijskiej i Caro-Kann.

Świata z drugiej połowy VI wieku i Persji za czasów panowania szacha Chosrowa I Anoszirwana.

Świata dziewczynki, której pierwszym sukcesem było ogranie taty, choć ten nigdy nie dawał córce forów.

Królewska gra. Szlachetna. Wciągająca, pochłaniająca, pasjonująca.

Amerykański matematyk Claude Shannon - nazywany "ojcem teorii informacji" - w 1950 roku wyliczył, ile jest niepowtarzalnych partii szachów. Liczba okazała się ogromna, trudno ją sobie wyobrazić - to około 10 do potęgi 120. W tradycyjnym zapisie to 1 i 120 zer. O tyle:

1 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000.

Dla porównania - liczba atomów we wszechświecie to 10 do potęgi 80.

Według źródeł pisanych gra ta znana była w Persji w latach 70. VI wieku naszej ery, na dworze szacha Chosrowa I Anoszirwana z dynastii sasanidzkiej, gdzie - jak donoszą te źródła - trafiła w darze od indyjskiego radży. I to Indie uznawane są za kolebkę szachów. Tamtejsza czaturanga w Persji przekształcona została w czatrang, a po opanowaniu tego kraju przez Arabów uległa kolejnym przemianom, po których powstał szatrandż. Arabowie sprowadzili tę odmianę szachów w VIII wieku do Europy.