Dotychczas telefon był jeden. Na cały Poznań. Znajdował się w ratuszu i służył wyłącznie do użytku służbowego. Zainstalowano go w 1880 roku do łączności ze stacją straży ogniowej przy ulicy Wronieckiej.

Po pięciu latach wreszcie doczekali się go pierwsi mieszkańcy.

A tak wyglądała pierwsza rozmowa, której treść przytaczał w 50. rocznicę tego wydarzenia "Kurier Poznański".

- Tu mówi dyrektor poczt i telegrafów. Czy mam zaszczyt z panem tajnym radcą komercjonalnym we własnej osobie?

- O, witam, najniższy sługa pana radcy. Czy pan mnie dokładnie rozumie?

- Tak, tak, powinszować, dziękuję. Co? Wspaniały wynalazek!

- Słyszymy się, jakbyśmy siedzieli razem przy winku u Pfitznera albo Glabisza.

- Tak. Co, dziś wieczorem u Brummego? To należy oblać. A więc do widzenia! Sługa pana radcy.

Było na co czekać!

Za pierwszym telefonem stoi pewna Włoszka

Historia telefonu zaczęła się 26 lat wcześniej, w 1854 roku, od wynalazku Antonia Meucciego. Gdy żona Włocha zachorowała, ten skonstruował urządzenie, które pozwalało łączyć jej sypialnię z warsztatem. Sześć lat później opublikował jego opis w nowojorskiej gazecie włoskojęzycznej. Zabrakło mu jednak pieniędzy, by urządzenie opatentować.