To miała być zwykła "pogawędka przy koniaczku", jak opowiadał potem Jarosław Kaczyński. 12 listopada 1991 roku do Belwederu na zaproszenie Lecha Wałęsy przyjechali między innymi Bronisław Geremek, Jan Krzysztof Bielecki i Jacek Kuroń. W spotkaniu uczestniczył także Kaczyński, wówczas szef kancelarii prezydenta Wałęsy. Szybko okazało się, że "koniaczek" był wstępem do poważnej rozmowy politycznej.

Chodziło o stanowisko premiera. Bieleckiego według zamysłu Wałęsy miał zastąpić Geremek. Spotkanie w Belwederze opisał Kuroń w książce "Autobiografia". Wspominał, że Kaczyński nie krył irytacji przebiegiem rozmów. "Jak ja bym był premierem rządu, za którego kadencji zyski budżetu obniżyły się do 40 procent przewidywanych, tobym się schował" - powiedział szef prezydenckiej kancelarii, zwracając się do Bieleckiego. Sprowokował w ten sposób ostrą reakcję Wałęsy. "Co ty byś zrobił w gospodarce, to ja nie wiem, bo nie miałeś okazji spróbować" - odbił piłeczkę prezydent.

Jak relacjonował Kuroń, temat zmiany premiera od razu zszedł na boczny tor, a wymiana zdań przerodziła się w kłótnię. Wałęsa zarzucił Kaczyńskiemu, że jako szef prezydenckiej kancelarii nie pozbył się z niej urzędników z komunistyczną przeszłością, choć obiecywał się tym zająć. "Przecież to wy doprowadziliście do tego, że leciałem z siekierą na swoich najbliższych przyjaciół!" - podniósł głos Wałęsa. "Rozpocząłem wojnę na górze, a nie miałem racji! To ty obiecywałeś dekomunizację! Ty obiecywałeś przyspieszenie! Ja głupi uwierzyłem we wszystko!" - emocjonował się.

Kaczyńskiemu też puściły nerwy, obaj zaczęli się przekrzykiwać. "Zajmie się tobą prokurator" - powiedział jeszcze Wałęsa, zanim Kaczyński wyszedł, trzaskając drzwiami. "Jeszcze zobaczymy, kim się zajmie" - rzucił w zasadzie były już szef kancelarii.

To z pozoru błahe - jak na świat polityki - spięcie uruchomiło szereg zdarzeń, które dziś zwolennikom Jarosława Kaczyńskiego i przeciwnikom Lecha Wałęsy układają się w narrację tłumaczącą, że postkomuniści działający ramię w ramię z ówczesnym prezydentem nie dopuścili do przeprowadzenia w Polsce lustracji i wyeliminowania z życia publicznego współpracowników komunistycznych służb. Dowodem na istnienie spisku, któremu obecna władza dokleja twarz Donalda Tuska, miało być odwołanie rządu Jana Olszewskiego w nocy z 4 na 5 czerwca 1992 roku. "Nocna zmiana" w czasie "nocy teczek".

Aby jednak dokładnie zrozumieć, co się stało, cofnijmy się do dni następujących po kłótni Kaczyńskiego z Wałęsą.