- Nie ma dnia, byśmy nie myśleli o Michale - kim by dzisiaj był, co by robił, czy miałby dzieci. Człowiek zastanawia się, że może jakby nie pozwoliło mu się pójść na tę dyskotekę, gdyby został w domu, to nic by się nie wydarzyło i byłby dzisiaj z nami - mówi Bożena Martyna, siostra zaginionego Michała Karasia.

Mimo upływu lat rozmowa o nim wciąż wywołuje emocje. Drży jej głos, w oczach stają łzy.

Michał wyszedł z domu 19 sierpnia 2000 roku Dzień później, 20 sierpnia, jego siostra zorientowała się, że nie wrócił na noc. Szukali go w okolicznych wioskach i lasach, przeczesali fragment brzegu pobliskiej rzeki, obdzwonili komendy policji i szpitale. Zaglądali nawet do studzienek kanalizacyjnych. I nic. Michał przepadł jak kamień w wodę.

Od dnia, w którym Bożena Martyna zastała w pokoju brata puste łóżko, mijają dziś dokładnie 24 lata.

- Dla wielu rodzin rocznica zaginięcia to bardzo trudny czas. Wracają wspomnienia, przypomina się wszystko, co się wtedy działo. Takim dniem mogą być też urodziny, bo wtedy siłą rzeczy myślimy o tym, kim byłaby dziś i co robiła osoba zaginiona. Mogą się pojawić emocje i płacz, bo rana staje się dużo bardziej żywa. Nie we wszystkich przypadkach czas leczy rany - mówi Aneta Bańkowska, psycholożka, koordynatorka linii wsparcia Fundacji ITAKA. - Bliscy osób zaginionych często nawet po wielu latach cały czas czują ból, on jest permanentny, czasem może towarzyszyć im do końca życia.