Tosia i Krzyś czekają na rodzinę, która ich pokocha

Tosia i Krzyś w maju skończą siedem lat. To bliźnięta. Dzieci są niezwykle ze sobą związane i dlatego nowej mamy i nowego taty szukają wspólnie. Maluchów nie można rozdzielić. - Dzieci zostały przyjęte do placówki, kiedy miały 4,5 roku. Początek był trudny, dużo płakały. Nie chciały się przytulać, nie miały zaufania – opowiada Katarzyna Krefft z Domu im. Janusza Korczaka, regionalnej placówki opiekuńsko-terapeutycznej w Gdańsku.

Tosia ma porażenie mózgowe. Krzysio ma niezgrabność ruchową. - To dwa małe skarby. Myślę, że jeżeli patrzymy na nie jak na bliźniaków, bo przez pryzmat ciąży bliźniaczej, wczesnego porodu, niskiej wagi urodzeniowej, to w tej chwili mamy do czynienia z bohaterami. Oni poczynili ogromne postępy. Bardzo chcieli żyć. Odnosi się wrażenie, że dla tych dzieci nie ma słowa niemożliwe – dodaje Katarzyna Krefft.

ZOBACZ CAŁY REPORTAŻ

Los obdarzył maluchy aż dwiema traumami rozstania. Najpierw zabrano je od matki biologicznej, która nie umiała sobie z nimi poradzić. - Jak dzieci trafiły do pieczy zastępczej, to były skrajnie zaniedbane. Jak zobaczyliśmy je pierwszy raz, to miały wykrzywione główki. To była oznaka, że przez większość czasu leżały w łóżeczku – mówi Wioletta Jachim z Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Malborku.

Tosia i Krzyś najpierw trafili do rodziny zastępczej, którą tworzyła pani Anna wraz z mężem. - Na początku był jeden wielki krzyk. Wszyscy nosiliśmy je dwa tygodnie na rękach, żeby je uspokoić. Dzieci z nami spały, choć były łóżeczka. Praktycznie przez pół roku przebywałam z nimi w szpitalach – opowiada Anna Kołodziejska.

Dzieciom nie dane było spędzić w rodzinie zastępczej więcej niż kilka lat. Mimo że do opieki nad nimi nie było żadnych zastrzeżeń, urzędnicy zdecydowali o umieszczeniu ich w specjalistycznym domu dziecka.

Po ostatnich, niespełna trzech latach w domu dziecka, Krzyś i Tosia mogli już zapomnieć o rozstaniu. Teraz najważniejsze jest, by znalazła się dla nich rodzina, którą będą mogli pokochać na zawsze.

 - One mają siebie nawzajem. Dlatego zależy nam na rodzinie, która będzie w stanie podjąć się opieki nad dwójką dzieci – mówi Ilona Puckowska-Pociask z Domu im. Janusza Korczaka. I dodaje: - Krzysiu bardzo pomaga Tosi, ale też Tosia jest opiekuńcza wobec swojego brata. Krzysiu zaczyna dosyć płynnie mówić, natomiast Tosia dopiero zaczyna. Ale pokazuje dużo, nauczona jest mowy alternatywnej. Ma też książkę, dzięki której komunikuje, co chciałaby zrobić.

Dzieci są bardzo samodzielne, a ich rozwój z pewnością znacznie przyspieszy, gdy będą miały kochający dom.

 - Przychylamy im nieba. Ale im naprawdę brakuje ciepłych słów od mamy, szerokich ramion taty, w których można się schować, bo co jest piękniejszego? Rodzina jest najlepszą terapią – mówi Katarzyna Krefft. I dodaje: - Szukamy rodziców, którzy zaakceptują je takimi, jakimi są. Napełnią codzienność miłością i bliskością, ciepłem. Rano powitają buziakiem w czoło, będą w ciągu dnia i dadzą buziaka na dobranoc. W placówce staraliśmy się otworzyć skrzydła tym dzieciom, w tej chwili trzeba podmuchu miłości, żeby bliźniaki się uniosły.

Rodzina, która zdecyduje się na adopcję, nie musi posiadać żadnych specjalnych umiejętności, a procedurę adopcyjną może przejść już mając Krzysia i Tosię pod opieką. Najważniejsza jest miłość, którą przyszli rodzice mogliby otoczyć maluchy.