O porządek w całym kombinacie w Manieczkach pod Poznaniem dbało siedem kobiet. Zostały nazwane "Filipinkami" i żadnej pracy się nie bały. - Szukałyśmy i stonki w ziemniakach, co jej nie było, ale jakby się znalazła, to nagroda miała być - wspomina jedna z nich, 73-letnia Janina Kubiak.

Inny były pracownik PGR-u, Henryk Kaźmierczak wspomina z kolei, że raz na cztery lata kierowca traktora dostawał w przydziale dobry, ciepły kożuch, "który jeszcze jakoś wyglądał".

Coś, co dla nich stanowiło codzienność, dla historyka jest przykładem polityki uprawianej przez PRL-owską propagandę. - To był element gospodarki księżycowej, sowieckiej - tłumaczy historyk Maciej Korkuć z Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie.

Ludzie, który w nich pracowali, często uważają ten etap swojego życia za najważniejszy. I przypominają, że do czasu, gdy funkcjonował PGR, "nie było syfu" tak jak np. dzisiaj - w parku Józefa Wibickiego, autora słów do "Mazurka Dąbrowskiego".

Autor: adso/k / Źródło: Fakty TVN