Operacja miała kryptonim "Jodła". Jeszcze przed północą 12 grudnia zaczęły się zatrzymania w domach. Tylko w ciągu pierwszych dni stanu wojennego (dziś przypada 41. rocznica jego wprowadzenia) do ośrodków internowania trafiło ponad trzysta kobiet. Odizolowanie od rodzin, przyjaciół, z dala od rodzinnych miast miało być karą za działalność przeciwko komunistycznemu reżimowi. Wśród zatrzymanych, oprócz działaczek, były żony działaczy, które potraktowano jak zakładniczki, by zastraszyć czy ukarać działających w opozycji mężów. Były też kobiety z różnych zakładów pracy z całego kraju, które domagały się swoich pracowniczych praw. Niektóre niewiele wiedziały o działalności opozycyjnej, internowano je, by zastraszyć środowisko, w którym żyły i pracowały.

Od grudnia 1981 do sierpnia 1982 roku internowano 1008 kobiet (łącznie internowano 9 736 osób) - podaje Instytut Pamięci Narodowej. Nękane notorycznym odmawianiem kontaktu z rodzinami, rewidowaniem, przeszukiwaniem, gorliwym cenzurowaniem (polegało na zakreśleniu całej treści listu z zostawionym tylko podpisem), odmowami w przekazywaniu korespondencji, paczek - miały się złamać i przestraszyć. Tęsknota za tym, co zostawiły za murami "więzienia", i niepewność tego, co wydarzy się jutro, miały odebrać im nadzieję.

Przeczekały, wytrwały, zwyciężyły. Dzięki kobiecej solidarności, przyjaźni i wierze, że kiedyś będzie lepiej.

Jedną z internowanych była Iwona Filipowicz, 23-letnia wówczas studentka Wydziału Architektury na Politechnice Warszawskiej. Jej opowieści wysłuchała Miłka Fijałkowska.

- W nocy z 12 na 13 grudnia przyjechali do Zielonki. Mieszkał tam tylko mój brat z rodziną. W środku nocy obudzili jego, żonę i dzieci, które - przerażone - płakały. Przeszukali całe mieszkanie, nic nie znaleźli. Mnie już tam nie było, od roku mieszkałam z mamą na Grochowie. Nie miałyśmy telefonu, brat nie zdążył mnie uprzedzić. Zapukali o 9 rano. Dwóch funkcjonariuszy. Pamiętam mamę, która pytała ich, dokąd mnie zabierają. "Na wyjaśnienie, to potrwa 15 minut", zapewniał esbek. Szybko i spokojnie ubrałam się, wrzuciłam do torby coś do czytania. Nie chciałam bardziej przestraszyć mamy. Wkładając kurtkę, zapytałam szeptem jednego z nich, czy wziąć szczoteczkę do zębów. Kiwnął głową. Wychodząc, przytuliłam mamę. Do domu wróciłam sześć miesięcy później.

Z domu zostałam przewieziona do Pałacu Mostowskich. Na korytarzu mignęło mi kilka znajomych twarzy. Z jednego z pokoi dobiegało przemówienie Wojciecha Jaruzelskiego. Dowiedziałam się o wprowadzeniu stanu wojennego. Potem przez cały dzień nic, cisza. Przesłuchania nie było, niczego ode mnie nie chcieli, o nic nie pytali. Nie mówili, o co chodzi, mimo moich pytań. Nic nie było tak, jak w czasie poprzednich zatrzymań. Nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Byłam w ogromnym stresie, który sprawił, że byłam jakby w innym trybie, uważna i bardzo skoncentrowana. Nie płakałam, nie krzyczałam. Kontrolowałam emocje, by nie pokazać żadnych uczuć, nie złamać się, nie dać im satysfakcji. Czułam się dziwnie, raz było mi gorąco, raz zimno.