Prezentacja Polskiego Ładu zdaje się zapowiadać, że na konfrontację przy wyborczych urnach poczekamy krócej niż do jesieni 2023 roku. Jej wynik nie jest jednak w żadnej mierze przesądzony. "Cudowna broń" może się jednak zdać na niewiele, bo morale w obozie Zjednoczonej Prawicy odbudować będzie już niezwykle trudno. Poczucie nieuchronności utraty władzy pogłębia patologie trapiące państwo i procesy gnilne w obozie politycznym dzierżącym w nim stery.

Mija siedem miesięcy od załamania notowań Prawa i Sprawiedliwości. To na przełomie października i listopada sondaże poparcia dla formacji Kaczyńskiego pierwszy raz od dawna osiągnęły wskaźniki poniżej 40 proc. i ustabilizowały się na dłuższy czas w przedziale 32-35 proc. Przyczyny tamtego przesilenia były rzecz jasna dwie. Pierwsza to orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie niezgodności z ustawą zasadniczą przepisów pozwalających na legalną aborcję w przypadku podejrzenia, że dziecko może być nieuleczalnie chore. Druga – to przyjście do Polski pandemii COVID-19 w realnej, doświadczalnej skali, której uniknęliśmy wiosną 2020 roku.

Od tego czasu PiS było w defensywie. Emocje na ulicach były potężne i, wbrew stereotypom, nie ograniczały się wyłącznie do największych miast. Ba, niektóre badania wskazywały, że właśnie w Polsce średnich miast - dotychczasowym wyborczym zapleczu partii rządzącej - poparcie dla protestów było najsilniejsze. Równocześnie wszyscy zaczęliśmy doświadczać, częstokroć boleśnie i wśród własnych bliskich, pandemii. Prysło złudzenie, że - podobnie jak w przypadku kryzysu finansowego 2008 roku - unikniemy wstrząsu, który dotknął państwa teoretycznie bogatsze i poważniejsze od naszego. Jesienną i wiosenną falę zarażeń podsumowujemy jedną z najtragiczniejszych w Europie liczb nadmiarowych zgonów.