1 listopada. Czas obligatoryjnej zadumy, pozornego triumfu denialistów klimatycznych (bo pada, więc jaka susza?) i frenetycznego przygotowywania świątecznych ozdób, które już następnego dnia muszą wjechać do sklepów wielkopowierzchniowych.

A także, kilkadziesiąt lat temu, moment na wyciągnięcie z szafy starannie zapakowanego futra z norek, etoli z szynszyli albo chociaż kołnierza z lisa. Jagnięcego kożuszka. Piżmaka (zwanego pieszczotliwie szczupaczkiem). Karakuł.

Trochę te kudłate oznaki prestiżu trącą naftaliną, bo trzeba było jakoś zniechęcić futrożerne mole, ale nic nie szkodzi. W drodze na cmentarz się wywietrzą. I będą się tam prezentowały godnie, najgodniej, świadcząc o materialnym statusie posiadaczki.

ZOBACZ REPORTAŻ "KTO ZARABIA NA PUSZYSTEJ ŚMIERCI?" >>>

Obywatelki Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pożądały futer pasjami. A kiedy już weszły w ich posiadanie (bo futro było raczej czymś, co się "posiada", a nie "ma"), to celebrowały je należycie, troskliwie wybierając okazje, by pokazać je światu. Tzw. "dzisiejsza młodzież" zapewne zdiagnozowałaby w tym ostry przypadek flexowania się, a Święto Zmarłych było jedną z najdogodniejszych okazji, by poflexować się odzieżą wierzchnią.

Nie jedyną okazją oczywiście. Pewien producent sztucznych kwiatów po pokazie mody w warszawskim hotelu Victoria za namową żony kupił jej futro z lisów pokopulacyjnych. "To było drogie, ale nie dla nas. Nas rajcowało, więc kupowaliśmy. Nasze panie były ubrane w takie futra. Chyba, że musiały wyglądać bardziej tradycyjnie, wtedy nosiły norki" – opowiadał mężczyzna, cytowany w książce "Księżyc z Peweksu. O luksusie w PRL" Aleksandry Boćkowskiej.