W Berlinie jest kilka miejsc, w których pozostały do dziś resztki muru. Na pamiątkę i ku przestrodze. Dwa takie miejsca bardzo się różnią.

Kilometrowej długości pozostałość muru, znajdująca się między Szprewą a Muehlenstrasse, jest kolorowa i stale kręci się koło niej gwarny tłum turystów. Mur pokryty tu jest kolorowymi muralami znanych i uznanych artystów sztuki ulicznej. To miejsce zyskało nazwę East Side Gallery. Jest tu też bar kuszący klientów odpicowanym starym trabantem. Na barkach zacumowanych na Szprewie przechadzają się kobiety w futrach i mężczyźni w defiladowych czapkach sowieckich żołnierzy. Choć treść niektórych murali napawa grozą, to jednak inne mają pogodny wydźwięk. W okolicy wciąż czuć radość, że niemal 35 lat temu mur runął.

Zupełnie inna atmosfera panuje pięć kilometrów dalej, na północny zachód. Przy Bernauerstrasse fragmenty muru są szare jak beton, z którego zostały wykonane. Gdzieniegdzie powierzchnia kruszeje, odsłaniając przerdzewiałe stalowe, żebrowane pręty zbrojeniowe. Za pozostałościami muru park pamięci i rozległy trawiasty plac. W odróżnieniu od gwarnej East Side Gallery panuje tu względna cisza. Może dlatego, że w tym miejscu widać twarze ludzi, którzy okupili życiem próby przedostania się w Berlinie na lepszą stronę świata. W parku pamięci przy Bernauerstrasse jest ściana postawiona w hołdzie ofiarom muru berlińskiego. Osobom, które - nie mając pozwolenia komunistycznych władz - chciały przedostać się na wolny Zachód. Takich uciekinierów resorty siłowe Niemieckiej Republiki Demokratycznej kazały zabijać. 

Ściana pamięci podzielona jest na niewielkie przestrzenne prostokąty. A w nich szklane okienka. U podstawy każdego znajdują się imiona i nazwiska uciekinierów, daty ich urodzenia i śmierci. I zdjęcia - tych, którzy mieli zdjęcia. W jednym z okienek widać młodego mężczyznę. W zasadzie chłopca. Przystrzyżony po bokach. Zaczesany do tyłu. W koszuli bez krawata i w marynarce. Patrzy prosto w obiektyw. To Czesław Kukuczka, strażak z Limanowej. Jedna z dwóch polskich ofiar muru berlińskiego. Gdy 29 marca 1974 roku zastrzelił go tajniak enerdowskiej policji politycznej, uciekinier z Polski był starszy niż ten na zdjęciu o około dwadzieścia lat. Ale to właśnie takie, młodzieńcze zdjęcie upamiętnia Kukuczkę na Bernauerstrasse. 

W Polsce miał problemy, ale po latach jego życie się ustabilizowało. I chyba nikt nie przypuszczał, że może chcieć - bez pozwolenia władz - uciec na Zachód.

Jako dorastający nastolatek budował Nową Hutę. Wrócił jednak do rodzinnej Kamienicy pod Limanową, bo nie wytrzymywał morderczych norm wydajności pracy, jakie narzucało kierownictwo.