Z Norwegii do Kanady. Lisica pokonała ponad trzy tysiące kilometrów

Samica lisa polarnego (łac. Vulpes lagopus) w lipcu 2017 roku została wyposażona w urządzenie śledzące przez naukowców z Norweskiego Instytutu Polarnego. 26 marca 2018 roku zwierzę wyruszyło w podróż ze Spitsbergenu, największej wyspy Norwegii, położonej w archipelagu Svalbard na Morzu Arktycznym. 16 kwietnia, po 21 dniach wędrówki po lodzie morskim i przebyciu 1512 kilometrów, dotarła do Grenlandii. Później lisica kontynuowała swą wędrówkę, by 1 czerwca dojść do należącej do Kanady wyspy Ellesmere’a. Łączny dystans, jaki pokonała lisica wynosi 3506 kilometrów.

- Na początku nie wierzyliśmy, że to prawda - powiedziała w rozmowie z brytyjskim Guardianem badaczka Eva Fuglei, która jest współautorką badań.

Naukowcy z Norweskiego Instytutu Polarnego opublikowali wyniki swojego eksperymentu w ubiegłym tygodniu. Twierdzą, że była to jedna z najdłuższych podróży, jaką kiedykolwiek zarejestrowano u lisa arktycznego. Odległość była tak duża, że na początku badacze sądzili, że obroża z nadajnikiem została zwierzęciu usunięta i zabrana na którąś z łodzi.

- Nie ma jednak takich łodzi, które potrafiłby dopłynąć tak daleko w rejon lodu. Musieliśmy więc dalej śledzić wędrówkę lisicy - tłumaczyła Fuglei.

Obroża przekazywała dane codziennie przez trzy godziny. Jak obliczyli naukowcy, lisica pokonywała dziennie odległość średnio 46,3 kilometra, ale kiedy poruszała się po lodzie w północnej Grenlandii, jednego dnia przeszła zawrotny dystans 155 kilometrów.

To - zdaniem naukowców - najdłuższa zarejestrowana podróż dla tego gatunku lisa. Badacze sądzą, że liczba pokonanych kilometrów tego dnia może wskazywać, że lisica używała kry jako "środka transportu".

- Lód morski pełni kluczową rolę w umożliwieniu lisom polarnym migrowanie między różnymi obszarami, spotykanie innych gatunków i znajdowanie pożywienia - powiedziała Fuglei, dodając, że to był pierwszy raz, kiedy udało się udokumentować w tak dokładny sposób migrację jednego gatunku zwierzęcia między kontynentami i ekosystemami w rejonie Arktyki.

- To kolejny dowód na to, jak ważny jest lód morski dla organizmów żyjących w Arktyce - powiedział norweski klimatolog i minister środowiska Ola Elvestuen. - Ocieplenie na północy postępuje przerażająco szybko. Musimy zredukować emisję gazów cieplarnianych, aby zapobiec zniknięciu lodu morskiego w lecie - dodał.

Lisica była śledzona na obszarze, gdzie przeżyła żywiąc się między innymi ptakami morskimi. Tam, gdzie się osiedliła - na wyspie Ellsmere'a, odżywiała się głównie lemingami, co wskazuje na to, że ma zdolność do dostosowywania się do różnych ekosystemów.

Lisy polarne to zwierzęta, które mogą żyć w ekstremalnej temperaturze, nawet do -50 stopni Celsjusza. Zwierzęta te mają owłosione łapy, krótkie uszy i krótką kufę (przednią część głowy), aby radzić sobie z zimnem.

Zimą mają duże trudności z pozyskiwaniem pożywienia. Dlatego zwierzęta te często podążają za większymi drapieżnikami, takimi jak niedźwiedzie polarne i zjadają resztki, które pozostawią. Lisy polarne dożywają średnio od trzech do sześciu lat i ważą maksymalnie do 7,5 kilograma.

Ostateczny los lisicy nie jest znany - jej nadajnik satelitarny przestał działać w lutym tego roku.

Autor: dd/aw / Źródło: The Guardian, Norwegian Polar Institute