Chociaż od zaginięcia Kariny minęło osiemnaście i pół roku, na policyjnej stronie z zaginionymi osobami wciąż widnieją jej zdjęcie i rysopis.

Wzrost: 140 centymetrów. Włosy: długie, do ramion, ciemny blond. Twarz: owalna, cera blada. Oczy: brązowe. Uszy: średnie, przylegające. Nos: mały, prostolinijny. Ubranie: czerwona czapka z polaru z granatowym paskiem z nausznikami, kurtka pikowana czarna, spodnie granatowe jeans, czarne kozaki za kostkę, zapinane na suwak.

Data zaginięcia: 27 grudnia 2002 roku.

Okoliczności: mogła być świadkiem zabójstwa swojej matki i jej partnera.

Na zdjęciu uśmiechnięta dziewczynka pozuje z koleżankami i kolegami ze szkoły. Stoi pośrodku. Ale wtedy miała siedem lat, więc teraz na pewno wygląda inaczej. Jeżeli żyje.

Dwupokojowe mieszkanie z ogródkiem na warszawskim Mokotowie.

Ojciec Kariny, Marcin, odziedziczył lokal przy Dąbrowskiego po rodzicach. Zamieszkał tam z młodszą o cztery lata żoną "Andzią". Sąsiedzi narzekali. "Pijacka melina, do której ściąga miejscowy margines" - pisali w listach do spółdzielni. Mieli dość przekleństw, ciągłych imprez w ogródku, głośnej muzyki, a później pijackich awantur. Interweniowali u gospodarza bloku. Bezskutecznie, było tylko gorzej.

"Andzia" półtora roku przed śmiercią wyrzuciła męża z domu. Marcin był uzależniony od heroiny. Okradał żonę, podbierał narkotyki, którymi handlowała. Nie miał gdzie mieszkać, więc z mieszkania na parterze przeniósł się piętro niżej - do piwnicy. Na klatce zaczęło śmierdzieć, bo tam się załatwiał. Walały się strzykawki. Marcin żebrał o pieniądze na narkotyki. Sąsiedzi mówili później policji: - Dawaliśmy czasem złotówkę ze strachu.

To właśnie do ojca, do obskurnej piwnicy, policjanci ruszyli w pierwszej kolejności, żeby znaleźć Karinę.

Ale dziecka tam nie było.