Zaczyna się zwykle od uporczywej myśli, że coś nie gra. Że jest nie do końca tak, jak być powinno. Nie wiadomo jeszcze, o co dokładnie chodzi, co konkretnie jest nie w porządku, ale ta myśl już z tobą zostaje.

Kajetan zwykle nosił to, na co miał ochotę, ale co jakiś czas musiał włożyć do szkoły sukienkę albo w święta rodzice podsuwali mu pod nos spódnicę. A że nie był asertywnym dzieckiem, to nosił te spódnice i te sukienki, choć czuł, że to zupełnie do niego nie pasuje. Więc kiedy tylko mógł sobie na to pozwolić, nosił się po męsku. Tłumaczył sobie, że jest chłopczycą.

- Najgorsze było dojrzewanie - mówi mi Kajetan. - Widziałem wtedy, że moje ciało zmienia się w sposób, który mi się nie podobał, ale nie wiedziałem dlaczego. Nie potrafiłem tego nazwać.

Dziś wie, że to, co czuł to dysforia - dyskomfort spowodowany rozbieżnością między płcią, z którą się utożsamiamy, a tym, jak rozwija się nasze ciało. Każda ze zmian, jakie następują, gdy człowiek dorasta, odczuwana jest więc jako obca, wręcz nienaturalna.

Gdy dojrzewał, o transpłciowości wiedział tyle, co zobaczył w kinie nocnym, gdzie w sensacyjnym tonie pokazywane były tylko trans kobiety w średnim wieku ze Stanów Zjednoczonych, których historie zawsze były pasmem tragedii.

Wszystko zmieniło się, gdy wyoutował się przed nim przyjaciel. Miał 16 lat.