Pomarańczowa rewolucja 2005 roku nie przyniosła spodziewanych owoców. Ukraińcy delegowali rządzenie krajem nieudolnemu Wiktorowi Juszczence, który swoimi grami politycznymi doprowadził do powrotu na salony swojego konkurenta z wyborów z 2004 roku Wiktora Janukowycza. Ten z kolei pozbawiał Ukraińców wolności, prześladował dziennikarzy, opozycyjnych polityków, przejmował biznesy i epatował bogactwem, aż w końcu zdecydował, że jego kraj będzie integrował się z Rosją, a nie z Unią Europejską. Tego już było za dużo. Ukraińcy wyszli na ulice. Rozpoczęła się rewolucja godności zakończona brutalną pacyfikacją – zginęło ponad stu oponentów reżimu.

Osłabione państwo zaatakowała Rosja, anektując Krym i wspierając separatystów. Na front ruszyli ochotnicy. Można powiedzieć, że wówczas dopiero tak naprawdę zniknął podział na wschód i zachód Ukrainy.

Rozmawiając z Ukraińcami z różnych regionów kraju w przededniu ich najważniejszego święta państwowego, odniosłem wrażenie, że zachowanie swojego państwa, mimo różnych przeciwności losu, w tym agresywnej polityki Rosji, uznają oni za największy sukces. Nieważne, czy moi rozmówcy mieszkali w tętniącym turystami Lwowie, dynamicznym centrum finansowym jak Dniepr, czy w przypominającym bardziej letni leniwy kurort niż miasto stoczniowe Chersoniu. W tym ostatnim socjolog Mykoła Homeniuk tłumaczył mi, skąd takie odpowiedzi: - To jest efekt roku 2014. Na Majdanie nikt nie myślał, że istnienie Ukrainy jest zagrożone. A potem to zagrożenie się pojawiło, stąd wiele osób mówi, że to sukces, że Ukraina nadal istnieje.