Sowa jarzębata (Surnia ulula) jest gatunkiem osiadłym, zamieszkującym tundrę, tajgę oraz lasy iglaste. Najczęściej występuje od Norwegii, Szwecji i Finlandii, przez Syberię, do Kamczatki i centralnej Azji. W Ameryce Północnej można ją spotkać od Alaski aż po Półwysep Labrador.
To smukły ptak, z długim ogonem i małą, jak na sowę, głową. Ma ciemnobrązowe upierzenie z białymi plamami, które układają się w poprzeczne pasy.
W Polsce tylko zimą
Jak podają Lasy Państwowe, w Polsce sowę jarzębatą spotkać można głównie w okresie zimowym. Odwiedza krajowe lasy, gdy w jej północnej ojczyźnie zima okazuje się wyjątkowa sroga. Pojawia się w naszych lasach również wtedy, gdy w rejonach jej występowania zaczyna brakować gryzoni - jej głównego pożywienia. Na Podlasiu gatunek ten zauważono około 10 razy, a w całym kraju w XX wieku odnotowano łącznie około 50 spotkań.
Wybiera większe od siebie ofiary
Wszystkie sowy są niezmiernie pożyteczne - jeden osobnik zjada rocznie blisko kilkaset kilogramów gryzoni. Jej doskonały słuch umożliwia zlokalizowanie i wydobycie swojej ofiary nawet spod grubej warstwy śniegu. Gdy w jej zasięgu zabraknie małych gryzoni, czyli najbardziej pożądanego pokarmu, nie boi się zaatakować przeciwnika znacznie większego od siebie.
Autor: sc/map / Źródło: lasy.gov.pl
Źródło zdjęcia głównego: R. Kapowicz