Korei Północnej strzeże cały wachlarz rakiet. Nie na wiele się zda

Obecnie obie Koree znajdują się w wyjątkowo złych relacjach wywołanych trwającą od kilku miesięcy nieustanną eskalacją napięć. Phenian co rusz grozi wojną, a Seul i Waszyngton odpowiadają na to swoimi groźbami i pokazami siły. Ryzyko wybuchu wojny jest jednak uznawane za nikłe. Kim Dzong Un i północnokoreańscy dowódcy nie mogą liczyć na zwycięstwo w ewentualnym konflikcie z Koreą Południową i USA, których wojska dysponują przytłaczającą przewagą techniczną i są porównywalne ilościowo. Ewentualne otwarte starcie zakończyłoby się ich szybkim upadkiem, do którego istotnie przyczyniłoby się wrogie lotnictwo. Reżimu nie ochroni przed nim nawet niezwykle rozbudowany system obrony przeciwlotniczej.

Korea Północna intensywnie inwestowała w rozwój systemu obrony przed wrogim lotnictwem podczas Zimnej Wojny. Sądząc po skali rozbudowy było to wręcz jedno z priorytetowych zadań powierzonych wojsku przez twórcę i wieloletniego dyktatora kraju, Kim Ir Sena. Dzięki zakupom w ZSRR Korea Północna pokryła się niezwykle gęstą siecią obrony przeciwlotniczej. W latach 80. XX wieku las północnokoreańskich rakiet mógłby stanowić istotne zagrożenie i źródło obaw dowódców lotnictwa Korei Południowej a nawet USA. Trzy dekady później jest to już w znacznej mierze zbiór antyków.

Jak twierdzi Sean O'Connor, specjalista ds. systemów obrony przeciwlotniczej piszący między innymi dla renomowanego periodyku "Jane's", Korea Północna jest "drugim Irakiem". "Przed operacją "Pustynna Burza" iracka obrona przeciwlotnicza była określana jako jedna z najlepszych na świecie, co okazało się być całkowicie fałszywym założeniem" - napisał specjalista w swojej analizie. Od pierwszej Wojny w Zatoce minęły już ponad dwie dekady, podczas których technika i możliwości lotnictwa USA czy Korei Południowej nie stały w miejscu, a północnokoreańska obrona przeciwlotnicza z braku funduszy i dostępu do nowoczesnych technologii niemal na pewno nie została odświeżona.

Ponieważ dane na temat wojska Korei Północnej są praktycznie zerowe, to wiedza na temat jego systemów przeciwlotniczych jest oparta głównie o zdjęcia satelitarne i informacje o dostawach uzbrojenia z ZSRR. Wiadomo, że podstawą obrony reżimu Kima przed wrogimi samolotami są stare radzieckie systemy S-75, S-125 i S-200. Łącznie naliczono 58 stałych baterii tych rakiet. Oznacza to kilkaset pocisków gotowych do startu i prawdopodobnie kilka tysięcy w magazynach.

Kręgosłup północnokoreańskiej obrony przeciwlotniczej stanowi 46 baterii rakiet S-75 Dźwina (oznaczenia NATO SA-2). To bardzo stary radziecki sprzęt zaprojektowany w latach 50. XX wieku, który triumfy święcił podczas wojny w Wietnamie, gdy był postrachem amerykańskich lotników. W starciu z nowoczesnym lotnictwem byłby raczej mało przydatny, nawet jeśli był modernizowany. Drugim najpopularniejszym środkiem strategicznej obrony przeciwrakietowej jest 10 baterii S-125 Newa (NATO SA-3). To system nowszy od S-75 tylko o kilka lat, który również zdecydowanie odstaje od współczesnych standardów. S-125 może się pochwalić jako jedyny zestrzeleniem samolotu "stealth", dokładniej F-117 nad Serbią w 1999 roku. Pomimo tego na współczesnym polu walki jest on mało przydatny. Podczas wojny o Kosowo Serbowie odpalili dziesiątki takich rakiet zaliczając jedynie dwa trafienia, z czego do jednego istotnie przyczynili się swoim lenistwem Amerykanie. Trzeci kluczowy system obrony Korei Północnej to dwie baterie S-200 Vega (SA-5), czyli rakiety dalekiego zasięgu. Pomimo wyjątkowej możliwości zwalczania wrogich samolotów na dystansie 300 kilometrów, jest to system również zaprojektowany w latach 50. XX wieku i zdecydowanie odstający od obecnych standardów.

Większość baterii wymienionych rakiet rozmieszczono wzdłuż linii demarkacyjnej i wokół Phenianu oraz centrum badań atomowych w Jongbion. Jak zaznacza O'Connor, skuteczność wielu z nich istotnie ogranicza ich niewłaściwe umieszczenie w górzystym terenie Półwyspu Koreańskiego. Z nieznanych powodów Koreańczycy rozstawili większość wyrzutni S-75 w dolinach, uniemożliwiając im zwalczanie celów w wielu kierunkach.

Rakiety średniego i dalekiego zasięgu uzupełniają niezwykle liczne działka przeciwlotnicze i ręcznie odpalane rakiety krótkiego zasięgu. Tego rodzaju uzbrojenie jest jednak zagrożeniem dla śmigłowców, samolotów szturmowych czy dronów i nie zapewni obrony przed metodyczną kampanią nalotów. Z dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, że w wypadku wojny gęsta obrona przeciwlotnicza nie zdałaby się Kim Dzong Unowi na wiele. Stacje radarowe i centra dowodzenia prawdopodobnie byłyby pierwszymi celami nalotów trudnowykrywalnych B-2 i rakiet Tomahawk, istotnie ograniczając działanie systemu przeciwlotniczego już na początku wojny. Prawdopodobnie pomimo wystrzelania setek rakiet, Korea Północna zdołałaby zniszczyć kilka lub kilkanaście wrogich samolotów, nie wpływając znacząco na siły USA i Korei Południowej, które szybko zrujnowałyby siły zbrojne Północy.

Autor: mk\mtom\k / Źródło: tvn24.pl, geimint.blogspot.com