CZYTAJ INNE "ROZMOWY POLSKO-NIEPOLSKIE" >>>

Pochodzi z Dolnego Śląska. Urodził się we Wrocławiu. Jeszcze na studiach - po skończonym licencjacie w 2013 roku - kupił bilet w jedną stronę i wyjechał do Izraela. Powrócił do prawdziwego nazwiska swoich dziadków, którzy - w latach pięćdziesiątych - zmienili je na polskobrzmiące. Powodem był antysemityzm.

Kirschenbaum – jak mówi - ma wiele tożsamości. I dzięki nim potrafi zrozumieć coś, czego my w zdecydowanej większości nie umiemy: mentalność i wrażliwość żydowską oraz polską jednocześnie. - Jesteśmy do siebie bardzo podobni. My - Żydzi i Polacy - uśmiecha się szeroko. Jest pogodny. Zresztą jak każdy tutaj. Rozmawiamy na tarasie hotelu w Tel Awiwie z widokiem na prężnie rozwijające się miasto i piaszczystą plażę.

Jacek Tacik: Z kim właściwie rozmawiam?

Jan Kirschenbaum: Jestem Polakiem, jestem Izraelczykiem, jestem Żydem. Jestem dumnym Dolnoślązakiem, jestem z Wrocławia, jestem szczęśliwym mieszkańcem Tel Awiwu. Mam różne tożsamości, które się uzupełniają. A na co dzień… jestem po prostu sobą. I nie zaprzątam sobie tym głowy.

Gdy jestem w Polsce, brakuje mi Izraela, a gdy jestem tutaj, tęsknię za Polską. I leczę te moje małe tęsknotki spacerami do polskiej biblioteki czy ogórkami kiszonymi kupionymi w rosyjskim sklepie.

I dużo tu takich jak Ty?

To zależy. W Izraelu żyje nawet kilkadziesiąt tysięcy osób z polskim obywatelstwem, ale czy można ich nazwać Polakami? Zdania są podzielone, dlatego że przytłaczająca ich większość to Żydzi, którzy odzyskali albo otrzymali polskie paszporty ze względu na swoje polskie korzenie.

Ich relacje z Polską są jednak bardzo słabe, a może nawet w ogóle ich nie ma? Dla wielu Izraelczyków polski paszport to… paszport unijny - przepustka do Europy, dlatego jest bardzo cenny.