Nie żyje Jacek Bednarczyk, od 30 lat związany z Polską Agencji Prasową. Fotografował głownie życie Krakowa i Małopolski, a jego szczególnym zainteresowaniem cieszyły się wydarzenia kulturalne. Zmarł w środę wieczorem w szpitalu.
Jak wspominają redakcyjni koledzy zmarłego, jego ulubionym powiedzeniem było: "świat czeka". Zawsze starał się być na miejscu wydarzeń pierwszy i równie szybko wracał, by wysłać zdjęcia. Jego prace doceniała między innymi Europejska Agencja Fotograficzna, często je publikując.
Sprzedał ubrania, kupił aparat
Jacek Bednarczyk urodził się 2 grudnia 1961 roku w Krakowie. Z wykształcenia był technikiem elektronikiem. Zawodowo zajmował się fotografią od 1985 roku, wykonując zdjęcia dla krakowskiej popołudniówki "Echo Krakowa".
W 1991 roku rozpoczął pracę w Centralnej Agencji Fotograficznej, przejętej następnie przez Polską Agencję Prasową, dla której nieprzerwanie pracował aż do ostatnich dni.
Pierwsze zdjęcia zrobił mając 15 lat. Z obozu młodzieżowego w Kijowie, na który pojechał jako dziecko pracownika Huty im. Lenina wrócił z walizką fotograficznego sprzętu. Jak wspominał w rozmowie z Ewą Kozakiewicz, jako nastolatek był rosłym mężczyzną i z łatwością sprzedał członkom tamtejszej orkiestry swoje ubrania: spodnie, kurtki i buty, a za uzyskane w ten sposób pieniądze kupił swój pierwszy aparat fotograficzny Smienę 8 M, powiększalnik, lampę do ciemni i filmy.
Po powrocie z Kijowa nocą okupował domową łazienkę. Uwielbiał oglądać gazety, szczególne "Echo Krakowa" – chciał fotografować jak Jadwiga Rubiś, znana krakowska fotoreporterka. To marzenie spełniło się wkrótce.
"Mam szczęście, robię to, co lubię. Fotografowanie sprawia mi dużą przyjemność, więc nie mierzę czasu, jaki spędzam z aparatem. Nie czuję nawet, kiedy pracuję" – mówił Jacek Bednarczyk w "Opowieściach fotografistów" Ewy Kozakiewicz.
Wchodził, gdzie inni nie weszli
Jako reporter agencyjny fotografował najważniejsze osobistości i wydarzenia z życia Krakowa i świata. Wielokrotnie udawało mu się wejść na imprezy niedostępne dla innych fotoreporterów.
Dokumentował m.in.: 50. rocznicę wyzwolenia KL Auschwitz-Birkenau (1995), wręczenie Literackiej Nagrody Nobla Wisławie Szymborskiej (1996, Sztokholm), pielgrzymki papieskie do Polski (Jana Pawła II - 1991, 1995, 1997, 1999, 2002, Benedykta XVI – 2006), najważniejsze wydarzenia w Watykanie, beatyfikację Jana Pawła II (2011, Rzym) oraz Światowe Dni Młodzieży w 2016 roku. W 1995 roku otrzymał nagrodę prezesa PAP za całokształt działalności. Był laureatem w konkursie Polskiej Fotografii Prasowej w 1998 roku.
Na jego koncie są liczne zdjęcia ze spektakli światowych teatrów oraz wystaw w krakowskich muzeach i galeriach. Wykonał wiele zdjęć z życia prywatnego Wisławy Szymborskiej i Czesława Miłosza. Jego ulubioną tematyką był balet.
W 2004 roku otrzymał odznakę "Zasłużony Działacz Kultury", a w 2014 "Brązowy Krzyż Zasługi".
"Miał w sobie spokój i dystans do tego, co działo się wokół, a jednocześnie ogromny szacunek do osób, które fotografował" – wspominają ci, którzy mieli okazję z nim pracować. "Miał też wyjątkowe wyczucie czasu i miejsca, zawsze był tam, gdzie powinien" – mówią jego koledzy fotoreporterzy. Uczył młodszych szacunku do zawodu – podkreślają.
Jego miłością była żona Anna i dzieci: Piotr oraz Agata. Zmarł w szpitalu. Odszedł opatrzony sakramentem i po tym, jak żona skończyła czytać mu "Małego księcia".
Źródło: PAP