Przyglądając się Księżycowi na pewno zauważyliście, że w ciągu miesiąca światło słoneczne pada na jego różne obszary. Są jednak i takie miejsca, które nigdy nie doświadczyły promieni Słońca. Strefy te nazywa się "wiecznie zacienionymi" (ang. permamently shadowed regions). Nam wydają się one ciemne, ponieważ Księżyc - inaczej niż Ziemia - ma oś prawie prostopadłą do kierunku, z którego pochodzi światło słoneczne. W rezultacie dna pewnych kraterów, np. tych znajdujących sie na biegunie południowym Księżyca, nigdy nie są zwrócone w stronę Słońca.
Stworzono mapę w 3D
Dzięki możliwościom sondy Lunar Reconnaissance Orbiter, która rozpoczęła swoja misję w 2009 roku, naukowcy mogą badać te kratery, oglądając nawet ich najdrobniejsze szczegóły. Dzięki temu tworzą ich trójwymiarowe mapy, pozwalające lepiej poznać naturę naszego naturalnego satelity.
Szereg narzędzi
Jednym z narzędzi, które przydaje się do pozyskiwania danych na temat kraterów, jest LOLA (Lunar Orbiter Laser Altimeter). Jest to wysokościomierz laserowy, który pozwala m.in. wykrywać lód w obszarach wiecznie zacienionych. Niezmiernie ważny jest też LAMP (Lyman-Alpha Mapping Project) - obrazujący w ultrafiolecie spektrometr, który wykonuje mapy wiecznie zacienionych obszarów, które oświetlają jedynie gwiazdy.
Diviner Lunar Radiometer Experiment (DLRE) to z kolei radiometr wykonujący pomiary temperatury całej powierzchni Księżyca. Dzięki niemu pozyskuje się informacje na temat ekstremalnego zimna, które panuje wewnatrz kraterów. Ostatnim instrumentem jest Lunar Exploration Neutron Detector (LEND) - detektor neutronów, który wykonuje mapy rozmieszczenia wodoru na powierzchni Księżyca.
Autor: map\mtom / Źródło: NASA