- Przestałam schodzić do piwnicy w czasie wycia syren jeszcze w marcu 2022 roku. W okolicy nie mamy żadnego schronu, a nasza piwnica jest taka, że ​​lepiej już umrzeć w domu. Postanowiłam, że jeśli już mam umrzeć, to przynajmniej w ostatnich chwilach niech mi będzie ciepło i wygodnie - mówi Inna Tokarewa, mieszkająca w Mikołajowie na południu kraju.

O Innie pisaliśmy na początku inwazji zbrojnej, w marcu 2022 roku. Od pierwszego dnia agresji rosyjskiej nasza rozmówczyni prowadzi "pamiętnik wojenny", opisując co dzień, jak wygląda wojna.

Mikołajów to miasto portowe. Leży nad rzeką Boh, niedaleko ujścia do Morza Czarnego. Było intensywnie bombardowane przez siły rosyjskie przez wiele miesięcy.

Inna nie jest w stanie policzyć, ile razy słyszała w swoim mieście syreny alarmowe. Setki? Na pewno więcej niż tysiąc razy. - Alarmów może być 10-12 dziennie. Ukrywanie się przestało mieć sens. Albo żyjesz, póki możesz, albo cały czas się ukrywasz. Tutaj każdy decyduje o sobie - stwierdza.

Po wyzwoleniu w listopadzie 2022 roku okupowanego przez Rosjan Chersonia, położonego zaledwie 60 kilometrów od Mikołajowa, alarmów było jakby mniej. - Może było też tak, że przestałam po prostu zauważać wycie syren - zastanawia się nasza rozmówczyni. - Kiedy Chersoń był okupowany przez Rosjan, alarmy właściwie nie miały sensu, ponieważ czas zbliżania się rosyjskich rakiet do naszego miasta wynosił sekundy, najwyżej minuty, a czasu na ucieczkę praktycznie nie było - dodaje Inna.