Tekst Polskiego Ładu staje się politycznie zrozumiały wtedy, gdy umieścimy go w szerokim kontekście.

Pierwszym elementem tego kontekstu jest precyzyjnie wybrany czas ogłoszenia pisowskiego programu. Termin ten był przesuwany od dwóch miesięcy, aż wreszcie wybrano sobotę 15 maja. Nieprzypadkowo, bo w tym dniu zniesiono część dolegliwych restrykcji epidemicznych: nakaz noszenia maseczek na wolnym powietrzu, restrykcyjne limity w komunikacji zbiorowej, a przede wszystkim - otwarto ogródki restauracyjne, piwne i kawiarniane. Ogłoszenie Polskiego Ładu ma politycznie ukształtować wielkie "uff, koszmar nareszcie się kończy".

Są bowiem zasadniczo rzecz biorąc dwie możliwe reakcje na szoki, poczucie skrzywdzenia, traumy związane z "dopustami Bożymi" czy różnego rodzaju katastrofami i klęskami naturalnymi, do których należą epidemie. Jest postawa retrospektywno-rozliczeniowa, kiedy to osoby dotknięte bezpośrednio lub pośrednio klęską – w tym przypadku epidemią – szukają odpowiedzialnych, także politycznie, za doznane deprywacje. Nie chodzi oczywiście o rozliczanie winnych pandemii, a złego, nieskutecznego zarządzania sytuacją kryzysową, nieumiejętności minimalizacji skutków klęski żywiołowej. Natomiast w postawie prospektywnego wyparcia podkreśla się to, że koniec "czasu zarazy" jest jednocześnie czasem nowego otwarcia, nowych nadziei, a ból związany z tym, co minęło, jest minimalizowany poprzez wyparcie, a to uniemożliwia rozliczenia. Wobec PiS i rządu zgłaszano bardzo wiele pretensji o nieskuteczne, korupcyjne, beztroskie i nieodpowiedzialne reakcje na pandemię i zarządzanie kryzysem. Wiele z nich było i jest dobrze uzasadnionych. Ogłaszając 15 maja Polski Ład, PiS chce oddzielić "grubą kreską" covidową przeszłość od lepszej przyszłości.