Justyna Wydrzyńska usłyszała wyrok za pomoc kobiecie, która chciała dokonać aborcji

W 2020 roku do Justyny Wydrzyńskiej, działaczki Aborcji bez Granic i aktywistki Aborcyjnego Dream Teamu, zwróciła się kobieta z prośbą o pomoc w dokonaniu aborcji. Kobieta miała już jedno dziecko, była w drugiej ciąży, a partner uniemożliwił jej wyjazd za granicę w celu dokonania aborcji.

- Na podstawie historii, którą usłyszałam, odnośnie przemocowości jej relacji, zdecydowałam się o wysłaniu swoich własnych tabletek - opowiedziała Wydrzyńska reporterce "Faktów" TVN w styczniu tego roku. Uściśliła, że kobieta nie użyła tabletek, ponieważ zabrała je policja wezwana przez partnera. 

Samo informowanie w sprawie aborcji jest w Polsce zgodne z prawem, podanie tabletek - już nie. W świetle Kodeksu karnego "każdy, kto udziela kobiecie ciężarnej pomocy w przerwaniu ciąży lub ją do tego nakłania, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3".

Proces Wydrzyńskiej ruszył 8 kwietnia 2022 roku, ale rozprawa została odroczona do 14 lipca. Tego dnia odroczono ją po raz kolejny na trzy miesiące. 14 października odroczono ją do 11 stycznia 2023 roku, a potem kolejno do 6 lutego i 14 marca.

We wtorek Sąd Okręgowy Warszawa-Praga skazał Wydrzyńską na osiem miesięcy ograniczenia wolności - przez wykonywanie 30 godzin nieodpłatnych prac społecznych w miesiącu. Sąd uniewinnił kobietę od drugiego zarzutu - posiadania i wprowadzania do obrotu zakazanych substancji - tabletek mizoprostolu.

Wydrzyńska po wyroku zapowiedziała złożenie apelacji. - Będę dalej pomagać w aborcjach. Nic się nie zmieni - stwierdziła.

W postępowaniu brali udział przedstawiciele konserwatywnego i katolickiego Instytutu Ordo Iuris.

Wydrzyńską w sądzie wspierały między innymi posłanki Lewicy. "Tak długo, jak długo państwo odmawia kobietom legalnej i dostępnej aborcji, tak długo my, kobiety, musimy sobie pomagać!" - napisała posłanka Agnieszka Dziemianowicz-Bąk.

Kobieta, której Wydrzyńska oddała tabletki aborcyjne, po złożeniu swoich zeznań wysłała do oskarżonej list.

"Zastanawiałam się, jak powinnam się zachować, a przede wszystkim, co powinnam powiedzieć. Jakich słów użyć, aby były one adekwatne do sytuacji. I muszę przyznać, że nie udało mi się znaleźć takich słów. No bo ile jest warte życie ludzkie? A moje życie ile jest warte? Czy ono w ogóle przedstawia jakąś obiektywną wartość? Ja nie potrafię udzielić odpowiedzi na te pytania. Ale mogę powiedzieć jedno. Ja chcę żyć i mam dla kogo żyć" - napisała.

W tym wypadku, jak dodała, uznała, że najlepsze będzie tutaj "użycie zwykłego słowa 'dziękuję'". "Pani Justyno, dziękuję pani za to, że w najtrudniejszym momencie mojego życia, kiedy osoby najbliższe, bliskie, a także lekarki i lekarze - zawiedli, pani jako jedyna z nielicznych udzieliła mi pomocy" - zaznaczyła.

"Nie. To nie był wyraz empatii. To był wyraz człowieczeństwa. Bo w sytuacji, gdy osoby, na których ciążył moralny, a na części z nich także prawny obowiązek udzielenia mi pomocy, stały z boku umywając ręce, a pani podała mi swoją dłoń. To naprawdę wielka rzecz" - przyznała.

"Dziś po upływie trzech lat od tamtych wydarzeń, najbardziej wzruszają mnie pani słowa, że pomimo tego, co panią spotkało, nie żałuje pani i zrobiłaby pani to samo jeszcze raz. Ja czuję, że te słowa zostały skierowane do mnie i dziękuję za nie. To są jedne z najważniejszych słów, jakie ja kiedykolwiek w życiu usłyszałam od drugiego człowieka. Dziękuję" - dodała.