"Nie radzę brać się za pisanie prozy, jeśli ma się w sobie hamulce"

Hubert Klimko-Dobrzaniecki obecnie mieszka w Wiedniu. Wcześniej dziesięć lat spędził na Islandii. Właśnie ukazała się jego najnowsza powieść "Samotność".

- Co mnie gna po świecie? Przedtem myślałem, że to jest ciekawość. Potem sobie uświadomiłem, że pochodzę z Dolnego Śląska, gdzie zakorzenienie nie było normalnym stanem. Pochodzę z miasteczka, do którego po wojnie przyjechali praktycznie wszyscy - powiedział w rozmowie w "Xięgarni" Hubert Klimko-Dobrzaniecki.

Bohaterem "Samotności" jest Bruno Stressmeyer, który nie lubi ludzi, miasta, w którym mieszka i władz, które nim rządzą. Czas spędza sam ze sobą. Jak przyznał pisarz, bohater jest mizantropem, ale uważa, że nie jest przerysowany. - Zdarzają się takie osoby - dodał.

Pytany, czy powieść jest emanacją pewnych stanów wiedeńczyków, być może przesytu przyjezdnymi, Klimko-Dobrzaniecki powiedział, że wiedeńczycy są do nich przyzwyczajeni. - Od setek lat mają wśród siebie przybyszów (...) To jest miasto, gdzie mniej może niż połowa to są Austriacy - dodał.

Jak powiedział, nie boi się, że powieść zostanie odebrana wprost jako książka, na przykład ksenofobiczna. - Pisanie prozy niegatunkowej wymaga odwagi. Nie radzę brać się za pisanie prozy, jeśli ma się w sobie jakieś hamulce - powiedział.

Podkreślił, że każdy czytelnik ma prawo ocenić książkę tak jak chce. Jak powiedział, ukaże się ona również w Czechach, na Słowacji i Węgrzech. - Myślę, że Polacy, Czesi, Słowacy i Węgrzy odnajdą Bruna - dodał.

Rozgłos pisarzowi przyniosła wydana w 2006 r. quasi-powieść składająca się z dwóch odrębnych nowel: "Dom Róży. Krýsuvík". Otrzymał za nią nominację do Nagrody Literackiej Nike 2007. Autor był także nominowany do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus oraz do Nagrody Mediów Publicznych Cogito.

Program "Xięgarnia" powstaje dzięki wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu "Promocja czytelnictwa".

Autor: js//gak / Źródło: tvn24