Dryfujące po indyjskim jeziorze Loktak wysepki stanowią dom dla setek gatunków roślin i zwierząt. Są także źródłem utrzymania dla miejscowej ludności. Zdjęcia satelitarne NASA pokazują, że z kosmosu wyglądają równie pięknie, jak z bliska.
Loktak jest nie tylko największym jeziorem słodkowodnym w północno-wschodnich Indiach - to również unikatowe pływające wyspy nazywane "phumdis". Okrągłe wysepki składają się z roślin, gleby oraz materii organicznej w różnym stopniu rozkładu, które stworzyły mocną, solidną formę.
Phumdisy mają gąbczastą powierzchnię, która może przypominać trampolinę. Podobnie jak w przypadku gór lodowych - większa ich część znajduje się pod taflą wody niż nad nią. Podczas pory suchej, kiedy poziom wody w jeziorze opada, korzenie roślin sięgają do dna zbiornika i pobierają z nich substancje odżywcze.
Źródło życia dla ludzi i zwierząt
Kilka tysięcy rozrzuconych po Loktaku phumdisów oraz otaczające je wody są pełne pożywienia oraz wody pitnej, przez co określa się je mianem "ostatniej deski ratunku stanu Manipur", na terenie którego leży jezioro. Tysiące rybaków poławia tutaj rocznie 1500 ton ryb, dzięki czemu zarabiają na życie. Na jednej z pływających wysp znajduje się nawet szkoła, w której uczą się dzieci oraz analfabeci.
Phumdisy stanowią dom dla około 200 gatunków roślin wodnych oraz 400 gatunków zwierząt, w tym bardzo rzadkiego pytona tygrysiego. Na największej z nich utworzono jedyny na świecie dryfujący park narodowy - Kejbul Lamjao. Jest on siedliskiem dla sangai - zagrożonych wyginięciem jeleniowatych, nie występujących poza Manipurem. Ich kopyta przystosowały się do poruszania po gąbczastej powierzchni. Środowisko parku składa się z dryfujących łąk oraz pasa twardszego gruntu, który rozdziela Kejbul Lamjao na części południową i północną.
Na skraju zagłady
Prawdziwym zagrożeniem dla phumidsów jest Zapora Ithai, wybudowana w latach 80. XX wieku. Zapewnia ona prąd północno-wschodnim stanom Indii. Położona na południe od Loktata sprawia, że poziom jego wody utrzymuje się przez cały rok na stałym poziomie. Korzenie roślin żyjących na wyspach nie są więc w stanie sięgnąć dna jeziora. W rezultacie wysepki powoli zaczynają się rozpadać.
Zdjęcie satelitarne jeziora zostało zrobione 19 marca przez radiometr ASTER oraz satelitę Terra.
Autor: ao/aw/rp / Źródło: NASA
Źródło zdjęcia głównego: Joshua Stevens/NASA