Jeszcze pod koniec XIX wieku uważano, że gołąb wędrowny jest najliczniejszym gatunkiem ptaków na ziemi. Jego wyginięcie zadziwiło wszystkich. Przyczyniły się do tego masowe polowania i ograniczenie siedlisk. Ich zagłada trwała zaledwie 40 lat. Nikt nie spodziewał się, że człowiek tak szybko może wyniszczyć ten gatunek.
Gołąb wędrowny niegdyś zamieszkiwał Amerykę Północną. Najwięcej osobników notowano we wschodnich Stanach Zjednoczonych. Tworzyły duże stada, które chroniły je przed atakiem groźniejszych ptaków. Niestety nie wystarczyło to by obronić się przed ich największym zagrożeniem - człowiekiem.
Zabójcze polowania
Do zagłady gołębi w głównej mierze przyczyniły się masowe polowania, których nie ograniczało żadne prawo. Dodatkowo rósł popyt na ptasie mięso, co napędzało łowy. Ludzie nie przypuszczali, że skutki mogą być tak tragiczne. Szacuje się, że dziennie wybijano nawet 50 tysięcy osobników.
Ponadto gołębie nie były w stanie nadrobić w szybkim czasie ubytku w swojej liczebności. Samice składały w okresie lęgowym tylko jedno jajo.
Stale ubywało też siedlisk, w których żyły. Zmniejszały się powierzchnie lasów liściastych, w których zakładały gniazda.
Ostatnie lata w niewoli
Podaje się, że gołąb wędrowny ostatecznie wyginął 1 września 1914 roku. Wtedy padł ostatni osobnik, który znajdował się w ZOO w Cincinnati (stan Ohio w USA). Parę dni temu mieliśmy setną rocznicę tego przykrego wydarzenia. Ptak został wypchany i umieszczony jako eksponat w Muzeum Narodowym w Waszyngtonie. Prawdopodobnie 14 lat wcześniej postrzelono ostatniego gołębia żyjącego na wolności.
Lubiły podróże
Jak sama nazwa wskazuje były to ptaki wędrowne, które na okres zimy leciały na południe USA. Żyły w licznych stadach, a cała populacja szacowana była na 5 miliardów osobników. Najliczniejsze stado jakie udało się zaobserwować miało ponad półtora kilometra szerokości i około 480 kilometrów długości. Ptaki zakrywały wtedy niebo przez 14 godzin. Miało to miejsce w Ontario w 1866 roku.
Gołębie miały kolorowe upierzenie: od niebieskoszarego grzbietu po czerwono-białe podbrzusze. Mierzyły około 33 cm, a rozpiętość ich skrzydeł sięgała nawet pół metra.
Autor: AD/mk / Źródło: ekologia.pl, wikipedia.org
Źródło zdjęcia głównego: Wikipedia