Jezuita ojciec Stanisław Opiela spoczął na Powązkach

Uroczystości pogrzebowe ojca Stanisława Opieli rozpoczęły się w piątkowe przedpołudnie mszą żałobną w warszawskim Sanktuarium św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej. Następnie o godzinie 13. ruszył kondukt, w którym odprowadzono duchownego do grobowca jezuitów na Cmentarzu Powązkowskim.

Ojciec Stanisław Opiela zmarł w poniedziałek 29 czerwca w wieku 83 lat. Przez 66 lat był zakonnikiem, a przez 51 lat kapłanem. Jezuita urodził się 7 kwietnia 1938 roku w miejscowości Majdan-Sielec koło Tomaszowa Lubelskiego. W 1964 roku ukończył Wydział Filologii Polskiej Uniwersytetu imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu. Następnie wyjechał do Francji i odbył studia filozoficzne w Chantilly i teologiczne w Lyonie. Święcenia kapłańskie przyjął 27 czerwca 1970 roku z rąk jezuity kardynała Jeana Danielou.

Pracował jako duszpasterz akademicki w parafii św. Szczepana. Po dwóch latach wyjechał do Rzymu do pracy w polskiej sekcji Radia Watykańskiego. Rozpoczął wówczas studia doktoranckie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie obronił doktorat z filozofii. Uroczystą profesję zakonną złożył na ręce ówczesnego generała zakonu – ojca Pedra Arrupego.

W 1981 doprowadził do wznowienia "Przeglądu Powszechnego" i przez wiele lat był jego redaktorem naczelnym. W stanie wojennym był kapelanem internowanych w więzieniu w Białołęce. W latach 1985-1991 był Przełożonym Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego. W 1992 r. został mianowany pierwszym przełożonym Niezależnego Regionu Rosyjskiego.

Doprowadził do zarejestrowania w Rosji zakonu jezuitów. W latach 1998-2000 był sekretarzem Konferencji Biskupów Federacji Rosyjskiej. Redagował w Moskwie kwartalnik "Toczki – Puncta". Wykładał w Kolegium św. Tomasza z Akwinu i w seminarium duchownym.

W 2001 r., po pobycie w kraju, nie mogąc powrócić do Moskwy z przyczyn politycznych, pracował w Europejskim Centrum Komunikacji i Kultury w Warszawie Falenicy i w "Przeglądzie Powszechnym". Następnie wyjechał do Strasburga, gdzie pracował w Katolickim Biurze Informacji i Inicjatyw Europejskich – OCIPE.

Był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz członkiem UCIP (Union Catholique Internationale de la Presse). W roku 1980 otrzymał Nagrodę Polskiej Fundacji POLCUL z Australii.

Ojciec Opiela zajmował się publicystyką w zakresie filozofii, kultury, spraw międzynarodowych, społeczno-politycznych i religijnych. Publikował w Radiu Watykańskim, w polskiej prasie, a także w kilku zagranicznych periodykach, przede wszystkim "Études", "Civiltà Cattolica", "Choisir", "Signum", "Swiet Evangielia". Opublikował pozycję "Le réel dans la Logique de Hegel; Développement et auto-détermination. Beauchesne, collection Archives de Philosophie" (Paris 1983).

Jako współorganizator z ramienia Episkopatu Polski papieskich pielgrzymek do ojczyzny w roku 1983, 1987 oraz 1991, współdziałał z Polską Agencją Interpress, a po zmianie jej nazwy z Polską Agencją Informacyjną (PAI).

Wolny czas lubił spędzać, oddając się górskiej wspinaczce i kolarstwu. Pasjonowała go muzyka klasyczna i teatr, a jego ulubionymi autorami był m. in. Norwid, Baudelaire, Herbert, Hoelderlin.

Dwa lata temu Prezydent Francji odznaczył ojca Stanisława Opielę Orderem Legii Honorowej. W uzasadnieniu ambasador Pierre Levy napisał: "odznaczenie to wynagradza ojca znakomite zaangażowanie w służbie naszym wartościom europejskim, a szczególnie w pojawieniu się demokracji w Polsce".

Przez szereg lat był kapelanem Domu Lekarza Seniora im. Dr. Kazimierza Fritza w Warszawie, a ostatnie lata życia spędził w warszawskim Kolegium Księży Jezuitów.