prof. Andrzej Paczkowski: władza miała pewne profity, zwłaszcza kiedy polskie wyprawy odnosiły sukcesy

Jak powstał Polski Związek Alpinizmu w 1974 roku? Skąd pochodziły pieniądze na wyprawy? Jaki był stosunek władz PRL do wspinaczy wysokogórskich? O tym w "Próbie podejścia" Max Cegielski rozmawiał z profesorem Andrzejem Paczkowskim, prezesem Polskiego Związku Alpinizmu w latach 1974-1995. - Władza to nie tylko tolerowała, ale popierała. A im więcej było sukcesów, tym to poparcie było bardziej jednoznaczne, chociaż dochodziło czasem do jakichś nieporozumień, na przykład Edward Gierek podobno się obraził, bo depesza o zdobyciu Everestu zimą była wysłana nie tylko do niego, ale także do Jana Pawła II. Poczuł, że jego godność została urażona i nie spotkał się z uczestnikami wyprawy. Dostali o szczebel niższe odznaczenia i może też o szczebel niższe przydziały na samochody - tak profesor Paczkowski wspominał działalność Polskiego Związku Alpinizmu w komunistycznych realiach.

Andrzej Paczkowski - polski historyk, naukowiec, wykładowca akademicki, profesor nauk humanistycznych, a także alpinista. W okresie PRL działacz opozycji demokratycznej, w III RP członek Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej dwóch kadencji (1999–2011), następnie do 2016 członek Rady IPN. W latach 1974–1995 (przez siedem kadencji) prezes Polskiego Związku Alpinizmu.

Cykl rozmów Maxa Cegielskiego z ludźmi wspinającymi się w górach wysokich, kobietami i mężczyznami zdobywcami najwyższych szczytów Ziemi. W jakim miejscu swoich karier są obecnie? Dokąd, z kim i którędy zmierzają? Dlaczego w ogóle tam idą? Jak wygląda wspinaczka w czasach globalnego ocieplania się klimatu? Jakie jest młode pokolenie himalaistów, jakie mają cele, skoro ostatnią wysoką górą niezdobytą zimą jest K2? Jaka jest przyszłość himalaizmu?