Andrzej Milczanowski nie żyje. Były minister, działacz opozycji miał 85 lat

Andrzej Milczanowski był prawnikiem i politykiem. Pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych w latach 1992-1995 oraz szefa Urzędu Ochrony Państwa w latach 1990-1992.

Był działaczem opozycji w PRL-u. Współpracował z KOR oraz NSZZ "Solidarność". W stanie wojennym uczestniczył w strajku w Stoczni Szczecińskiej. Został aresztowany i skazany na pięć lat pozbawienia wolności. Był również uczestnikiem Okrągłego Stołu.

O śmierci Milczanowskiego napisał na platformie X były poseł Andrzej Rozenek (KO). "'Ci, którzy są wolni od myśli pełnych urazy, z pewnością odnajdą spokój". Żegnaj mój Przyjacielu, ministrze, niezawodny obrońco mundurowych!" - napisał.

Informację potwierdził nam w rozmowie telefonicznej Mieczysław Jurek, przewodniczący Zarządu Regionu NSZZ Solidarność Pomorza Zachodniego.

Andrzej Stanisław Milczanowski urodził się 26 maja 1939 roku w Równem w zachodniej Ukrainie. Był prawnikiem. W 1962 roku ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracował w Prokuraturze Powiatowej w Szczecinie na stanowisku prokuratora. W latach 1968-1980 był radcą prawnym w przedsiębiorstwach komunalnych i rolnych.

Od 1978 roku zaangażowany był w działalność opozycyjną. Do 1980 roku współpracował z KSS "KOR", a od 1980 z NSZZ "Solidarność". Od października 1980 roku był rozpracowywany operacyjnie przez funkcjonariuszy komunistycznych służb specjalnych. Kierował Biurem Prawnym MKR Pomorze Zachodnie, w 1981 roku był radcą prawnym Regionu Pomorze Zachodnie. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczył w komitecie strajkowym w Stoczni Szczecińskiej imienia Adolfa Warskiego. Po pacyfikacji strajku został aresztowany, a w marcu 1982 roku skazany na pięć lat pozbawienia wolności. Był objęty opieką Amnesty International jako więzień sumienia. Na wolność wyszedł wiosną 1984.

Milczanowski zaangażowany był również w działalność podziemnej Solidarności. Przewodniczył Radzie Koordynacyjnej Pomorza Zachodniego, zasiadał w Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej, a od 1987 roku w Krajowej Komisji Wykonawczej. W 1988 roku brał udział w komitetach strajkowych w zakładach pracy w Szczecinie. W grudniu 1988 otrzymał nagrodę Fundacji Paula Lauritzena z Kopenhagi, promującej osoby działających w obronie praw człowieka.

Od sierpnia 1990 do stycznia 1992 roku pełnił funkcję szefa Urzędu Ochrony Państwa. 11 lipca 1992 roku powołany został na stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Podał się do dymisji 22 grudnia 1995 roku po wyborze Aleksandra Kwaśniewskiego na prezydenta. Dzień przed złożeniem rezygnacji poinformował o rzekomej współpracy Józefa Oleksego z rosyjskimi służbami.

Został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Wolności i Solidarności.