Dziś sprawdzamy jak radzą sobie w Polsce uchodźcy, którzy przyjechali do nas jakiś czas temu - uciekając przed opresją z Czeczenii, Wietnamu, czy właśnie Syrii. To będą historie, które pokazują, że integracja jest możliwa, ale w Polsce nie jest łatwa. Średnio tylko dwie osoby na sto dostają w końcu status uchodźcy, a to dopiero początek drogi do normalnego życia. Cyprian Jopek.

Katolicy, którzy mają przyjąć muzułmanów, czyli jak polski Kościół reaguje na wezwanie papieża do pomocy. Reaguje skrajnie różnie - jak przekonał się Piotr Świerczek, który w ostatnich dniach był w wielu parafiach w całym kraju. Uprzedzenia i obawy trudno ukryć, co najlepiej widać w ukrytej kamerze. Ale jest też duża gotowość do pomocy i odwaga, by mierzyć się z ostrą krytyką nawet swoich wiernych.

Polska nie jest wymarzonym celem dla uchodźców, więc - mimo, że mamy nadzwyczajną sytuację w Europie i falę imigracyjną największą od czasu II wojny światowej - to tłumu uciekinierów z Bliskiego Wschodu i Afryki na naszej granicy nie ma. Przynajmniej na razie. Premier Kopacz powiedziała dziś, że przyjmiemy tylu uchodźców, na ilu nas stać (ani jednego więcej i ani jednego mniej) - konkretnej liczby jednak nie podała. Sebastian Wasilewski sprawdził, na co Polskę jako państwo realnie stać. Konkrety: ile mamy miejsca, gdzie i na jakich warunkach mogliby żyć u nas uchodźcy.

Jest jednym z najskuteczniejszych leków zdaniem jednych i budząca ogromną podejrzliwość substancją dla innych. Z jednej strony można zrozumieć ograniczenia jakim poddane jest stosowanie leczniczej marihuany, z drugiej słuchając historii pacjentów, dla których jest jedynym ratunkiem, trudno nie zadawać pytań. O to czy ograniczenia powinny być aż tak rygorystyczne i czy dostęp aż tak trudny.

Historie ludzi, dla których marihuana jest jedynym skutecznym lekarstwem i największym problemem jednocześnie. Wszystko dlatego, że jej stosowanie nadal budzi w Polsce ogromne emocje. A pacjenci, którym jest podawana, są formalnie uczestnikami medycznego eksperymentu. Obwarowanego licznymi i rygorystycznymi przepisami. Złamać je miał dr Marek Bachański z Centrum Zdrowia Dziecka, został więc od leczenia odsunięty i zdrowie dziecka, a raczej dzieci, przestało być w centrum uwagi. Z jego pacjentami spotkała się reporterka "Czarno na białym".

Uchodźcy, którzy docierają do Austrii, trafiają między innymi do obozu pod Wiedniem. Tego samego, do którego 30 lat temu trafiali Polacy, uciekający z komunistycznego PRL-u. A na Zachód w latach 80-tych wyjechało - uwaga - ponad 200 tysięcy rodaków. Jak wtedy Europa przyjmowała emigrantów i jak ówcześni emigranci postrzegają dzisiejszy problem uchodźców - o tym Tomasz Marzec rozmawiał z Polakami, którzy tego doświadczyli.

Tak zwyczajnie po ludzku, głos tych, którzy doświadczyli losu emigracji brzmi bardziej wiarygodnie niż głos polityków, szczególnie, że zaangażowanych teraz w wyborczą kampanię. Ale to politycy będą decydowali - ilu przyjąć uchodźców, gdzie i na jakich warunkach. A wbrew pozorom - od tej decyzji może zależeć nie tylko los uciekinierów. Bo - jak solidarność Europy, to solidarność - nie tylko wtedy, gdy Polsce na tym zależy. Szantaż czy uczciwe stawianie sprawy? Arkadiusz Gdula.

Czarno na białym - jedni okazują niechęć albo wręcz wrogość - inni współczują i na swój sposób pomagają - dziś w programie wstrząsające zdjęcia i dwa oblicza Europy, którą zalewa wzbierająca wciąż fala uchodźców z Bliskiego Wschodu i Afryki. A swoistym symbolem tych dwóch twarzy Europy może być granica Węgier i Austrii. Granica, która - z punktu widzenia uciekinierów - wszystko zmienia. Węgry to dla nich najpierw kolczasty drut graniczny, potem utrudnienia w przeprawie, brak zorganizowanej pomocy, brak nawet informacji. W Austrii - już przy samej granicy nastawienie mieszkańców i władz do uchodźców jest zupełnie inne - o czym w reportażu Katarzyny Górniak, która właśnie wróciła z Węgier i Austrii.

Pojechaliśmy do kilku miejscowości w województwie warmińsko-mazurskim, czyli tam gdzie - według danych GUS - żyje najwięcej w Polsce osób poniżej granicy ubóstwa. To w sumie 15 proc. mieszkańców. Oni najlepiej wiedzą, czy takie życie to życie skazane na głód. Co na to rodziny, nauczyciele i pracownicy ośrodków pomocy społecznej?

Gdy jedni cerują, inni licytują. Im bliżej wyborów, tym wyżej licytują. 100, 500, a może 900 tysięcy głodujących i niedożywionych dzieci? Politycy od lewa do prawa rzucają co raz bardziej porażające liczby, powołując się przy tym - z pełną powagą i absolutną pewnością - na dane GUS i NIK. Tylko, że ani GUS, ani NIK, ani nikt inny nie policzył dotąd w Polsce dzieci, które głodują lub są niedożywione. To jest co najmniej dziwne, ale takich konkretnych liczb po prostu nie ma. Jest za to wyjątkowo cyniczna polityczna gra, w której wcale nie o potrzebujące dzieci chodzi.

To, że nie wiadomo, ilu jest dokładnie głodujących nie znaczy, że problemu głodu i biedy nie ma. Najlepiej wie o tym siostra Małgorzata Chmielewska, która na co dzień takim potrzebującym dzieciom i dorosłym pomaga. To ją zapytaliśmy, czy jest bieda w Polsce, czy są głodujące dzieci i czy jest dla nich skuteczna pomoc?

Złoty pociąg wciąż jest tajemnicą co działa jeszcze bardziej na wyobraźnię poszukiwaczy, którzy tłumami z całego świata ciągną do Wałbrzycha. I nawet jeśli ostatecznie niemiecki pociąg z rzekomym bogactwem się nie znajdzie - to dla Wałbrzycha i tak stał się już prawdziwym skarbem - wartym co najmniej kilkadziesiąt milionów złotych.

Środa Śląska, która 30 lat temu przeżywała swoją gorączkę złota. Przypadkowo odkryte w ziemi niezwykle cenne klejnoty królewskie - postawiły na nogi całe miasto. Kto mógł i czym mógł kopał, a co wykopał - z reguły zabierał. Ówczesna władza nie była w stanie na tym zapanować - zaczęły się więc przesłuchania i aresztowania. Do dziś mało kto chce w Środzie o tym mówić - bo do dziś sprawa budzi w mieście dziwny niepokój.

Na razie to bardziej pociąg do złota niż złoty pociąg, ale jedno jest pewne - dla Wałbrzycha to reklama na cały świat - warta już co najmniej kilkadziesiąt milionów złotych, choć miasto nie wydało ani złotówki. Jak jedna sensacyjna, choć niesprawdzona informacja wywołała całą lawinę zaskakujących zdarzeń? A właściwie to wywołał ją jeden człowiek, który z racji zajmowanego stanowiska - nadał całej sprawie powagi, gdy publicznie potwierdził istnienie pod ziemią pociągu na 99%. Generalny Konserwator Zabytków rozpalił emocje, ale nie przedstawił żadnych dowodów - za co ściągnął na siebie ostrą krytykę, z żądaniem dymisji i zawiadomieniem do prokuratury włącznie. Sam Piotr Żuchowski od tamtej pory milczy - na jakiej podstawie powiedział to, co powiedział? Nawet jego przełożona, minister kultury nie potrafi wyjaśnić.

Szefowa kancelarii prezydenta - Małgorzata Sadurska, która podobnie jak sam Andrzej Duda - jest przykładem jednej z najbardziej błyskawicznych karier politycznych w PiS. W partii wyspecjalizowała się jako konserwatywna bojowniczka w sprawach światopoglądowych i z takich zaangażowanych wystąpień publicznych jest najbardziej znana. Co więc ma na myśli Sadurska, gdy teraz mówi o "otwartej" prezydenturze Andrzeja Dudy? - o tym Piotr Świerczek.

Kolejny minister w kancelarii prezydenta Dudy sam szczerze przyznaje, że ma dwie twarze. Polityka i naukowca - choć właściwie w tej pierwszej roli - też ma dwa różne oblicza. Jedno - dotąd bardziej widoczne - to cięty język, barwne porównania, mocne i kontrowersyjne tezy - jak np. ta o Polsce jako republice wyznaniowej. Od miesiąca, jako prezydencki minister do spraw zagranicznych - jest bardziej w cieniu i bardziej stara się ważyć słowa. Jaki jest prawdziwy Krzysztof Szczerski - o tym z nim samym rozmawiał Cyprian Jopek.

Największy nieobecny - człowiek, który swoją twarzą firmował spektakularny pomysł z kampanii wyborczej prezydenta, czyli słynną Dudapomoc. Janusz Wojciechowski - wydawał się murowanym kandydatem na prezydenckiego ministra. Nie ma go w kancelarii, tak jak nie ma Dudapomocy. Skończyła się razem z końcem zwycięskiej kampanii - choć Wojciechowski zapewniał, że Dudapomoc nie jest żadnym wyborczym chwytem. Ci, którzy w to uwierzyli - teraz nie kryją rozczarowania, ale swoje żale mogą na razie co najwyżej opisać w liście do Andrzeja Dudy i - tak jak za poprzednich prezydentów - złożyć je w biurze kancelarii do rozpatrzenia.

Zamek w Tykocinie ma pięć wieków i niezwykle bogatą historię. To na nim ustanowiono między innymi Order Orła Białego. W połowie osiemnastego wieku zamek został jednak rozebrany a teraz odbudowany. I w tym problem. Bo zdaniem konserwatora zabytków to nie żaden historyczny obiekt i nie ma tu mowy o odbudowie, to współczesna budowa. Taka sama jak osiedla czy domy, które buduje właściciel - białostocki deweloper. Czy udało mu się w Tykocinie wskrzesić ducha przeszłości - sprawdzała Magdalena Gwóźdź.

Duchy przeszłości, dzięki którym niektórzy próbują zapewnić sobie świetlaną przyszłość i marzenia właścicieli - kontra wymagania urzędników. A te zderzają się bardzo często w zabytkowych pałacach i dworkach, o których dziś opowiemy. W niektórych przypadkach jest to opowieść krótka - o niszczejących obiektach, w których coraz trudniej dostrzec historyczny urok. Są jednak i takie, w których połączenie bezcennej historii zabytkowych miejsc, z milionami należącymi do prywatnych inwestorów daje imponujące efekty. Między innymi o takich miejscach opowie Dariusz Kubik.

Trudno nie odnieść wrażenia, że poza duchem przeszłości nad niektórymi zabytkowymi budynkami unosi się typowe dla teraźniejszości fatum. A składa się na nie plątanina prawa własności spadkobierców, interesów dotychczasowych użytkowników i wymagań urzędników takich jak na przykład konserwatorzy zabytków. I przez to w wielu miejscach o zabytkowe pałace lub dworki toczą się prawdziwe proceduralne - i nie tylko - wojny. Rafał Stangreciak opowie historię jednej z nich.