Gdy obudziłam się na sali pooperacyjnej, zobaczyłam na swoim brzuchu woreczek wielkości dłoni, w kolorze skóry i towarzystwie wielkiej krwawej rany. Od tamtej pory ta mała torebeczka stała się częścią mnie. Moją historią. O bólu i samotności. O brzydocie i pięknie. O umieraniu i o życiu. Bo moment wyłonienia stomii stał się momentem moich narodzin - pisze dla Magazynu TVN24 aktorka Marianna Gierszewska. 

Schowane w kokonie z bandaży, ukrywają pod kapturem i okularami przeciwsłonecznymi wielkie siniaki. Trudno ich nie mieć, skoro ktoś, na ich własne życzenie, łamie im nosy i przetrąca żuchwy. Miną dni i z poczwarek staną się motylami. Obudzą do lepszego, ich zdaniem, życia.

Robią sobie nowe usta tak jak zmieniają kolor włosów czy paznokci. Marzą o nowych nosach, wąskich twarzach i policzkach jak u Angeliny Jolie. I te marzenia realizują, a mają dopiero dwadzieścia lat. (Nie)piękni dwudziestoletni?

Kobieta z blizną. Jest nią, chociaż mogłaby blizny zapudrować, przykryć ubraniem, przemilczeć. Ale tego nie robi. Napisała o tym książkę. Co jakiś czas publikuje w mediach społecznościowych zdjęcia z tamtych dni. Są na tyle wstrząsające, że sztuczna inteligencja, moderująca wrzucane treści, pozwala na ich wyświetlanie dopiero po potwierdzeniu, że chce się zobaczyć "treści drastyczne zawierające przemoc".

Ola na dźwięk dzwonka do drzwi reagowała paniką. Magda chowała się za kapeluszem do czasu, aż jej kolega ściągnął go jej w miejscu publicznym. Przepłakała wtedy całą noc. Ola nie płakała, gdy jej mama goliła ją "na łyso". Już po wszystkim utonęła we łzach. Kilka lat później zdjęła perukę przed Pałacem Kultury i Nauki, czym dała siłę tysiącom kobiet takich jak ona. Ola i Magda to alopecjanki, czyli osoby chore na łysienie plackowate. W tym tekście oddaję im głos.

Mają pokaleczone ręce i poranione nogi. Doskwiera im ból pleców i duszący kaszel - dolegliwości dorosłych. Każdego dnia, zamiast iść do szkoły, zapuszczają się pod ziemię. Niektóre nigdy nie wracają. Wszystko po to, byśmy mogły błyszczeć.

Pandemia nasiliła problemy psychiczne. Materiał magazynu "Polska i Świat".

Serce potrzebne do przeszczepu zostało w ciągu półtorej godziny dostarczone policyjnym śmigłowcem z województwa zachodniopomorskiego do Wrocławia.

63-letnia Christiane Amanpour jest jedną z najbardziej znanych dziennikarek na świecie.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) co druga nastolatka nie akceptuje własnego ciała. Maria Mikołajewska.

Z przyrodą mamy problem. I wcale nie chodzi w tym momencie o globalną katastrofę klimatyczną. Jest to problem natury osobistej. Albo inaczej: to problem naszego osobistego stosunku do natury. To trochę jak z fotografią tygrysa na ścianie w salonie. Ładnie wygląda, może nawet fascynuje, ale przecież za nic w świecie nie chcielibyśmy tego zwierzęcia mieć w mieszkaniu.

Magda codziennie wstawała o trzeciej w nocy, by zdążyć poćwiczyć przed szkołą. Na lekcje jechała rowerem. Zawsze najdłuższą możliwą trasą. Jak mówi dzisiaj – katowała swoje ciało, bo była więźniem własnego umysłu. Z czasem zjedzenie nawet jabłka stało się dla niej wyzwaniem. Ewa ważyła nawet jajko. Pory swoich posiłków ustalała co do minuty i płakała, gdy spóźniła się na obiad chociażby kwadrans. Dziewczyny połączyło jedno: ortoreksja.

Można po prostu sięgnąć po telefon, pstryknąć fotę i wstawić do sieci, żeby pochwalić się znajomym wizytą w modnej knajpie. Można też doszlifować kadr i zadbać o to, żeby talerz był ładnie doświetlony przez słońce. Można wreszcie - jak zawodowcy - sięgnąć po triki i upiększyć fotografię przy pomocy lodu, który się nie topi i piany, która nigdy nie opada. Jak to zrobić? Na krótką wycieczkę wśród dań, które nie zawsze są jadalne, zaprasza Jakub Wilczek, fotograf kulinarny.

Czy "karoca z sałaty" ma kółeczka z pomidorków koktajlowych? I czy po przejażdżce nią kotlet - wróć! - "ociekające sokami mięsiwo urzekające jędrnością" zasługuje na odpoczynek na "łożu z pikli", być może "w asyście złocistych ziemniaczków skąpanych w maśle"? Kto przetrwał fazę pseudobarokową w gastronomii, ten zobaczył już wszystko. I (mimo sentymentu) czasem chciałby odzobaczyć.

Biznes oparły na dobrym smaku i wytrenowanym węchu. Koronawirus najpierw związał im ręce, zamykając branżę gastronomiczną. Potem "odciął" je od zmysłów, bez których nie mogą się obejść. Straciły stare "narzędzia". Jak radzą sobie z nowymi?

Staś bał się nawet kąpieli: myślał, że nasiąknie wodą i znowu będzie gruby. Marek jednego wieczora obudził się w łazience – zemdlał po zażyciu całego opakowania środka na przeczyszczenie. Wiktor nie mógł uwolnić się od myśli, że w każdej chwili może umrzeć, ale nie przestawał. Głodził się. 

Ból. Strach. Niemoc. Bezradność. Bezsens. Wszystko, co najgorsze, najokropniejsze. Młodość i siła, mecze i gole w barwach reprezentacji kraju w walce akurat z tym rywalem nie mają żadnego znaczenia. - Na początku użyłam porównania, że depresja podobna jest do stanu opętania przez diabła, przez demona - opowiada zmagająca się z tą przerażającą chorobą była piłkarka ręczna Ewa Urtnowska.

Żełuczka izidiowa, wielosił błękitny, czy starodub łąkowy. Te rośliny mają pomóc w leczeniu raka szyjki macicy, czarnej febry i malarii. Profesor Politechniki Białostockiej Grażyna Łaska uzyskała właśnie patenty na medyczne zastosowanie roślinnych ekstraktów.  

O świętach w dobie koronawirusa, a także wpływie pandemii COVID-19 na psychikę i relacje międzyludzkie dyskutowali psychologowie Ewa Woydyłło-Osiatyńska i Leszek Mellibruda oraz franciszkanin Jan Maria Szewek.

Ipsos przedstawił wnioski z badania na temat tego, co pozostawił po sobie rok pandemii. W TVN24 komentował je psycholog Jacek Santorski.