Pierwszy cios właśnie dostali. Kijów rozpoczął akcję odbijania Wschodu. Po południu wojsko przejęło zajmowane przez separatystów lotnisko w Kramatorsku. Szef tej operacji specjalnej od razu zapowiedział, że armia będzie "likwidować" wszystkich, którzy nie złożą broni. Według jednych, wreszcie władze w Kijowie działają; według innych, konieczna jest ostrożność, bo łatwo dać Rosji pretekst do wejścia na wschodnią Ukrainę. Działanie czy brak działania? Paradoks polega na tym, że właściwie nie ma dobrego rozwiązania.

Z jednej strony trwa walka o powstrzymanie epidemii i chorób przez nie wywoływanych, z drugiej strony - wyścig w produkcji śmiercionośnych wirusów i bakterii. Bo to najgroźniejsza broń, jakiej można użyć przeciw człowiekowi. Nie widać jej, nie czuć, a atak terrorystyczny może wyglądać jak zwykła epidemia.

Na początku wygląda jak grypa. Kończy się krwotokiem w całym organizmie. Ebola była znana wcześniej w Afryce, ale teraz pojawia się w nowych miejscach i zabija błyskawicznie. Zmarło ponad 100 osób, a setki jest zarażonych. Światowa Organizacja Zdrowia mówi o epidemii wywołanej przez śmiercionośnego wirusa Ebola, z jaką nie mieliśmy do tej pory do czynienia. Wiadomo już skąd ta choroba się wzięła, ale na razie nie ma na nią żadnego leku.

Dżuma w średniowieczu i grypa hiszpanka na początku ubiegłego wieku pochłonęły więcej ofiar niż obie wojny światowe razem wzięte. Zdziesiątkowały ludność do tego stopnia, że choroba nie miała już przez kogo się rozprzestrzeniać. I gdy słyszymy informację o Eboli, czy - jak w ostatnich latach - o SARS, ptasiej czy świńskiej grypie, pojawia się pytanie: czy dziś też może nam zagrozić pandemia na miarę tych znanych z historii?

Z bliskimi ofiar oraz tymi, którzy polecieli razem z nimi do Moskwy nieść wsparcie w najtrudniejszych chwilach o pierwszych dniach po katastrofie smoleńskiej rozmawiał reporter "Czarno na białym". Niektórzy zabrali głos publicznie po raz pierwszy od tragicznych wydarzeń z kwietnia 2010 roku.

10 kwietnia 2010 roku, o godzinie 8.41 samolot Tu-154 rozbija się na lotnisku Siewernyj pod Smoleńskiem. Tego dnia zaczęło się piekło rodzin 96 ofiar katastrofy smoleńskiej. W reportażu "Czarno na białym" opowiedzą historie, które w natłoku politycznych oskarżeń zostały zapomniane. - Mam wrażenie, że u niektórych osób, które do tej pory milczały, pękła bariera. I teraz mają potrzebę podzielenia się swoim ciężarem - mówi autor reportażu Cyprian Jopek.

Igrzyska olimpijskie, choć to największa impreza sportowa, nie są wydarzeniem, na którym się zarabia. W najlepszym razie gospodarz wychodzi się na zero lub na "mały plus" - ale to udało się niewielu. Jeśli sobie uświadomić, że większość ludzi na ziemi nie widziała śniegu, to łatwiej zrozumieć, dlaczego zimowe obiekty sportowe (drogie w budowie i utrzymaniu) to inwestycja mało trafiona. Poza miejscami, gdzie jest silna tradycja zimowych sportów.

Góralka z krwi i kości, która jest twarzą kampanii promującej igrzyska w Krakowie. Jagna Marczułajtis: była snowbordzistka, teraz posłanka PO, podjęła się zadania, które ściągnęło na nią falę krytyki. A właściwie trochę sama ją ściągnęła, przyznając, że nie kalkulowała, ile olimpiada będzie kosztowała. Marczułajtis znana jest z uporu, emocjonalnych wypowiedzi i kontrowersyjnych sytuacji, które ocierały się nawet o skandal. W sportowej karierze zaliczyła upadek na wagę olimpijskiego medalu. Czy olimpijska walka, jaką teraz toczy też może skończyć się upadkiem?

Kompromitacja, mydlenie oczu, czy jednak dobry sposób na promocję Polski - twa burzliwy spór o organizację zimowych igrzysk w Krakowie. Na razie jest to w zasadzie spór o to, czy w ogóle kandydować na organizatora. Na początek górale, którzy, patrząc na plakat promujący olimpiadę, pytają - "ukradli nam Tatry?". Kraków u podnóża gór na zdjęciu wygląda ładnie, ale w rzeczywistości dystans między Krakowem a górami i góralami jest dużo większy. Dosłownie i w przenośni. Jak sprawdziła reporterka "Czarno na białym", entuzjazmu - delikatnie mówiąc - w górach nie ma, a bez gór nie ma igrzysk.

Oto dowód na to, że tzw. "ustawa o bestiach" wcale nie chroni przed wszystkimi groźnymi przestępcami. To historia człowieka skazanego na karę śmierci. Dostał jednak prawo łaski i po 25 latach wyszedł na wolność. A trzy miesiące później o mało nie zabił nożem kobiety. Służba więzienna wiedziała, że to niebezpieczny człowiek - ale nie mogła wnioskować o jego izolację, bo ustawa dotyczy tylko skazanych, którzy odbywali karę w systemie terapeutycznym. A Ludwik S. żadnej terapii nie miał.

Pierwsza kobieta, wobec której jest wniosek o przymusową izolację po zakończeniu kary więzienia. To 27-latka skazana za próbę zabójstwa dziecka, które wyjęła z przypadkowego wózka na ulicy i rzuciła na chodnik. Nigdy nie wykazała skruchy, odgrażała się, że to samo zrobi ze wszystkimi bękartami. W więzieniu nie poddała się terapii, co więcej, przejawiała agresję. Podczas procesu biegli uznali, że kobieta ma zaburzenia osobowości. Teraz od opinii kolejnych biegłych zależy - czy latem wyjdzie na wolność, czy trafi do zamkniętego ośrodka.

- Ośrodek izolacji dla najgroźniejszych przestępców w Gostyninie na razie stoi pusty. Mariusz T. odwołał się od decyzji sądu, który skierował go do tego ośrodka. Od prawie dwóch miesięcy jest na wolności i pewnie jeszcze przez co najmniej kilka miesięcy będzie. W sumie - do sądów wpłynęło 21 wniosków o izolację. Trzy zostały zatwierdzone, dwa odrzucone - pozostałe jeszcze są rozpatrywane.

Optymistycznie wygląda kwestia adopcji w Polsce, bo ich liczba z każdym rokiem rośnie. A im więcej dzieci jest adoptowanych, tym mniej trafia do domu dziecka. Ze statystyk wynika, że największe szanse mają najmłodsi. Zanim dziecko zamieszka jednak z nową rodziną, trafia do ośrodka adopcyjnego. Na co najmniej rok, bo mniej więcej tyle trwa procedura weryfikacji przyszłych rodziców: sprawdzanie warunków ich życia oraz szkolenia. Jeśli się uda, dzieci dostają szansę, którą wcześniej los im zabrał.

Wydarzenia w Zambrowie skłoniły zespół "Czarno na białym" do tego, by sprawdzić jak wygląda w praktyce likwidacja domów dziecka. Zgodnie z obowiązującą od roku ustawą, najdalej za 6 lat, mają zniknąć - pogardliwie nazywane "bidulami" - duże domy dziecka. Zostaną tylko kameralne placówki, w których będzie najwyżej 14 wychowanków. Takie są bardzo ambitne plany, ale nie tak łatwo skończyć z tym komunistycznym reliktem. Oczywiście chodzi o pieniądze, ale też o zmianę mentalności.

Zambrów - niewielka miejscowość, o której jest głośno za sprawą wielkiej afery. "Prostytutki z domu dziecka" - brzmi szokująco, ale prokuratur ma dowody, że miejscowi policjanci, biznesmeni i urzędnicy płacili za seks nieletnim dziewczynom z zambrowskiej placówki. Właśnie ruszył proces jednego z oskarżonych - ginekologa i zarazem dyrektora Powiatowego Inspektoratu Sanitarnego. Mimo ciążących na nim poważnych zarzutów, jak sprawdził reporter "Czarno na białym", dalej przyjmuje pacjentki i dalej zajmuje dyrektorskie stanowisko. Wszyscy podejrzani są zresztą na wolności i nie przyznają się do winy, ale nie mają odwagi rozmawiać przed kamerą. Jest zmowa milczenia i widoczna nerwowość.

Trybiki, które ustawia minister zdrowia. A właściwie - przestawia - bo najnowszy pomysł Bartosza Arłukowicza - by "rozładować" kolejki do specjalistów, dokładając obowiązków lekarzom rodzinnym - to przecież powrót do tego, co niedawno było. Ale największym problemem ministra jest to, że cokolwiek wymyśli i tak mu już nikt nie wierzy. Poza premierem, który - pewnie zresztą też nie wierzy - ale sam stawia sobie polityczną diagnozę, że zmiana szefa tak wrażliwego resortu w czasie kampanii wyborczej po prostu nie ma sensu.

Onkologia i lekarze rodzinni - to dwa kluczowe punkty najnowszego planu ministra Arłukowicza. Pod dziennikarski mikroskop bierzemy tzw. pierwsze ogniwo systemu ochrony zdrowia. Lekarze rodzinni: wiedzą coś o wszystkich chorobach, a nie wszystko o jednej. O tyle trudniej budować im zaufanie pacjentów, ale z drugiej strony - tak wiele od nich zależy. Ta pierwsza diagnoza i dalsze leczenie. O pracy lekarza rodzinnego - z dużym doświadczeniem i tego na początku zawodowej drogi w magazynie "Czarno na białym".

Lekarze, do których kolejka nie zmniejszy się na pewno, bo to szczególna specjalizacja i takich lekarzy jest w Polsce tylko 400. Patomorfolodzy (niesłusznie kojarzeni tylko z prosektorium) - to oni rozpoznają, czy tzw. "zmiana" to właśnie rak. Nie dość, że jest ich mało, to połowa z nich jest już bliżej emerytury. A to od ich umiejętności, wiedzy i cierpliwości zależy diagnoza na wagę życia.

Wielka polityka, mobilizacja sił, a codzienne życie toczy się jakby zupełnie innym torem. Na granicy Polski z Kaliningradem ludzie rozmawiają o tym, co dzieje się na Krymie i w Kijowie. Ale nie ma paniki, właściwie nawet nie ma niepokoju. Korzystając z otwartej lokalnie granicy, Rosjanie przyjeżdżają do nas na zakupy i wycieczki. A Polacy jeżdżą do Rosji po tańsze paliwo. Owszem, jak sprawdziła nasza reporterka, w Gołdapi od stycznia ruch przygraniczny zmalał i sami Rosjanie przyznają, że to może być efekt antypolskiej propagandy np. na kaliningradzkich portalach internetowych. Ale w relacjach sąsiedzkich między ludźmi - nic się nie zmieniło.

W obliczu kryzysu na Ukrainie przegląd tego co ma, a czego nie ma polska armia, nabrał szczególnego znaczenia. Jeszcze nigdy po drugiej wojnie światowej nie mówiło się, że groźba trzeciej jest tak realna, jak teraz. Takie złowieszcze oceny słychać było w ostatnich tygodniach, po tym jak Putin przejął Krym. Dziś NATO zawiesiło wszelka współpracę z Rosją. Jest pewien niepokój, co wydarzy się dalej. NATO kontra Rosja. Kto jest dziś silniejszy? Porównanie potencjałów militarnych obu stron nie pozostawia żadnych złudzeń.